Ik heb al een keer eerder geschreven dat hier in Afrika ontzettend veel contrasten zijn. In de natuur, omgeving maar ook in de bevolking. Van luxe huizen, tot krotjes. Veel westerse mensen, maar ook veel armoede. Het is schrijnend deze contrasten dagelijks weer te zien. Zo staat er bij een bepaald punt altijd een jongetje in veel te grote kleren. We zorgen dat we altijd wat in de auto hebben liggen wat we hem dan kunnen geven. En standaard iedere zondag wordt er een voedselpakketje voor hem klaar gemaakt, in de hoop dat we hem zien staan en het kunnen geven als we naar de kerk gaan.
Vorige week ging ik samen met Marjonne naar Strand, een plaatsje hier in de buurt. Bij een gezellig restaurantje gingen we een hapje eten. We zaten boven en hadden het uitzicht op de zee en op de straat. Terwijl we daar zaten, zagen we een zwerver met één been en krukken langs de prullenbakken gaan. Bij elke prullenbak bleef hij even staan en hoopte iets te kunnen vinden. Dit ging ons aan het hart. Wij zaten gezellig wat te eten en deze man moest zoeken naar een beetje voedsel. Het eten smaakte ons niet meer, ik voelde me zelfs schuldig: Ik kon eten wat ik wilde, maar deze man had niets. We betaalden snel de rekening en gingen naar een snackbar om wat warms voor hem te halen. Toen we dat gedaan hadden, gingen we op zoek naar deze zwerver, die ons hart geraakt had. Toen we hem gevonden hadden, gaven we hem het bakje met eten. Met een glimlach op zijn gezicht pakte hij het eten aan. Dankbaarheid straalde hij uit.
Een paar dagen later waren we weer in Strand. We hadden in het Goeie Hoop huis al een voedselpakketje samengesteld. We zagen de zwerver niet gelijk. Even later dacht Marjonne dat ze hem zag staan. Toen we dichterbij kwamen zag ik het ook: ‘Daar stond hij, de zwerver met één been’! Daaraan zouden we hem namelijk kunnen herkennen. Vol enthousiasme stapten we uit de auto mét het voedselpakket en liepen op hem af. Toen we steeds dichterbij kwamen, zagen we daar inderdaad een man staan. Maar wat bleek nu: deze man stond met één been opgetrokken tegen de muur aan, zodat het leek alsof hij maar één been had. Liepen we daar, met ons voedselpakketje.. We probeerden ons best te doen heel serieus langs deze man te lopen, alsof er niks aan de hand was, maar ondertussen hadden we het niet meer van het lachen. Als troost voor ons zelf kwamen we even later alsnog de zwerver tegen, en konden we het voedselpakketje alsnog aan hem geven.
Hier in Gordon’s Bay leven ook een man en vrouw onder een boom. Ook hen hebben we wat te eten gegeven. Deze vrouw ging bijna door haar knieën van dankbaarheid en riep telkens weer: ‘ Thank you very much and God bless you’.
Dit is ook wat God van ons vraagt: ‘Toon Mijn liefde aan de ander en dien de ander, zo heb Ik ook jou liefgehad’.
Ik vind het iedere dag opnieuw weer bijzonder om hier te mogen zijn en hoop zo iets van de liefde van de Heere Jezus uit te kunnen stralen. Naar de kinderen hier in het Goeie Hoophuis, maar ook aan de mensen daarbuiten, die het ook zo hard nodig hebben.
In onze vrije tijd trekken we er vaak op uit. Het is heerlijk om ook momenten van rust te mogen hebben, even het werk te kunnen laten voor wat het is en te mogen genieten van de omgeving. Zo hebben we van de week dolfijnen, en zelfs een walvis, gezien. Prachtig, om dit zo in de open natuur te kunnen zien. Afgelopen zaterdag zijn we de Tafelberg wezen beklimmen. Het was een hele klim, maar het zien van de top van de berg en het bedenken wat voor uitzicht ons dat zou geven, gaf ons de motivatie om door te gaan. Gea, een andere vrijwilligster, zei heel mooi: 'De klim naar de top van de Tafelberg, is vergelijkbaar met het geestelijk leven: daarin wordt ook volharding van ons gevraagd'.
'Laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. Hij heeft om de vreugde die Hem in het vooruitzicht was gesteld, het kruis verdragen en de schande veracht en zit nu aan de rechterhand van de troon van God'.
Of we nu in Nederland zijn of in Zuid-Afrika.....
