Surviving South Africa

Ik zal proberen weer een stukje te schrijven over mijn leven hier in Zuid Afrika. Best lastig om een verhaal te schrijven in een blog, want we maken hier erg veel mee! Ik heb inmiddels wel het gevoel dat ik steeds meer een eigen leventje hier opbouw. Het is heerlijk om hier te zijn, om de kinderen steeds beter te leren kennen. Het blijft iedere dag opnieuw een uitdaging om de juiste manier te vinden hoe met ze om te gaan. Het gedrag is soms zo onhandelbaar, dat het steeds maar weer opnieuw zoeken blijft. Vorige week tijdens het schoolrijden stond Noxolo, het boefje van het Goeie Hoop huis, al langs de rotonde te wachten zonder haar schooltas en zonder schooljasuniform. Ze had haar blouse helemaal open en stond daar in haar blote buikje. Haar tas en jas waren aan de andere kant van de sloot neergegooid. Ik heb haar de auto in moeten tillen, ondertussen zetten de andere kinderen de boel op stelten in de auto.. Geduld krijgen en houden leer je hier wel!

Naast het omgaan met de kinderen is het ook heerlijk om te mogen genieten van de Afrikaanse cultuur, omgeving en natuur. Op het moment is het hier winter. Maar die zijn heel wat anders dan we in Nederland gewend zijn. Het weer kan hier elk moment weer omslaan. Vaak zien we zelfs de vier seizoenen op één dag. Zondag regende het pijpestelen. Wegen leken rivieren. Terwijl er maandag weer een stralend blauwe lucht was met een heerlijk zonnetje.

Naast het werk hier in het Goeie Hoop huis, hebben we ook momenten dat we vrij zijn en lekker weg kunnen gaan. Zo zijn we afgelopen zaterdagavond naar een muziekavond geweest in Kaapstad. Verschillende Afrikaanse koren brachten muziekstukken ter gehore. Erg leuk om de cultuur van Zuid Afrika te proeven door middel van muziek.

Op een avond ging ik met Jeanet naar de supermarkt hier in de buurt. Bij een kledingzaakje stond een man bij de deur, in het donker. Toen we onze boodschapjes gedaan hadden, stond hij er nog steeds. Voor de gein seinden we met het grote licht. Even later liep ik naar hem toe en gaf hem een boekje wat we in de auto hadden liggen: ‘Joseph, the savior of life’. Maandagavond liepen we even zijn winkeltje binnen. Toen hij me zag, begon hij al te smilen. Ik vroeg hem of hij mijn boekje gelezen had. Met een glimlach zei hij dat hij het boekje gelezen had en dat hij het mooi vond dat er zoveel over Jezus in stond. 

Ik hoop nu ook te gaan starten met speltherapie bij een meisje uit het Goeie Hoop huis. Het doel van speltherapie is om op spelender wijze er achter te komen wat voor pijn er achter een kind schuilt en wat voor trauma diep weggestopt zit. Het lijkt me een mooie uitdaging om daar mee te gaan beginnen. Het is zo mooi om een stukje liefde uit te mogen delen naar deze kids die het zo hard nodig hebben en verdienen, maar ook pittig wanneer ze je liefde niet willen accepteren. But; Children need love, especially when they don’t deserve it.

Ek geniet baie in hierdie land en van die kinders

Het is weer tijd voor een nieuwe blog! Inmiddels 'woon' ik al ruim een week in het Goeie Hoop huis in het prachtige Afrika. De tijd gaat snel. de eerste paar dagen moest ik erg wennen, maar het gaat steeds beter. En ik kan zeggen dat ik het ontzettend naar mijn zin heb. Ik leer het team steeds beter kennen en leer ook de kinderen steeds beter kennen. Het voelt heel bijzonder om hier te mogen zijn. Inmiddels werk ik ook steeds wat meer (ook nog met hulp), maar dat valt echt nog niet mee. Dat komt ook door hun achtergrond, want de meeste kindereen kenden geen regels voor ze in het Goeie Hoop huis kwamen, maar ook deze kinderen moeten leren luisteren, hoe moeilijk dat ook is. Het blijft iedere dag opnieuw een uitdaging om goed met de kinderen om te gaan.


Mijn eerste ritje autorijden was ook een hele beleving. Wat is dat lastig, alles is tegengesteld van het rijden in Holland. De auto onder controle krijgen en letten op de weg en verkeer is al een hele happening, laat staan met een groep kinderen bij je in de auto. Gelukkig zijn er lieve aunties die met me mee willen rijden. Toen we van de week bij de school stonden te wachten op de kinderen, kwam er een hele groep 'vreemde' kinderen om de auto heen staan. Toen Noxolo, een meisje van het Goeie Hoop huis, er aan kwam, wist zij niet hoe ze zich moest gedragen (zoals vaker). Ze ging op haar buik in het gras liggen, plukte een hele hand gras en stopte het in haar mond, ze had haar tanden stijf op elkaar! Toen ik haar uit het gras geplukt had en in de auto had gezet, spuugde ze het uit tegen de ramen en op de grond. Tsja, iedere dag maak je de gekste dingen mee. Maar dat maakt het ook wel weer erg uitdagend.


Van de week vroeg Regonald: 'Auntie, do you cat your hair off'? En wees naar zijn oksels. Vervolgens vroeg hij heel serieus: 'Auntie, what means 'cat' in Dutch? Ik gaf daar heel serieus antwoord op en zei: 'In Holland betekent 'cat' een poes. Blijkt dat dat in het Afrikaans een heel raar woord is. Oeps, shame on me!


Toen ik woensdag Noxolo ging roepen om in bad te gaan, vroeg ik in het (gebroken) Engels: 'Noxolo woud you go in bad with me'? (Ik bedoelde natuurlijk: kom, we gaan in bad en ik ga je helpen). Waarop ze doodserieus zei: 'Than you have to put your clothes off'.


Zaterdag had ik een vrij dagje. Ik ben toen met Gea en Marjonne (twee andere vrijwilligers) een dagje naar Kaapstad geweest. We hebben een sightseeing tour gedaan door de stad, was leuk om ook die stad te leren kennen. Bij de Green Market zijn we uitgestapt, dat is een Afrikaanse markt met allerlei kraampjes. En elke verkoper zegt het zelfde: 'I have a good price, special for you'. Heerlijk, om daar rond te snuffelen. Wat me wel weer opviel tijdens de tour waren de contrasten tussen arm en rijk. Voor mijn gevoel kloppen die luxe huizen niet tussen de krotjes in Afrika.


Gisteren zijn er twee kinderen weggegaan. Voor hen is een pleeggezin gevonden. Gek om 'goodbye' te moeten zeggen, maar zij verdienen het om gelukkig te zijn in een gezin en toekomst te krijgen. Gisteravond hadden we Bijbelstudie in het Goeie Hoop huis met mensen vanuit de kerk. Erg mooi om zo als christenen samen te zijn rondom het Woord van God en om elkaar te mogen bemoedigen. Alleen in Zijn kracht kunnen we dit werk doen.

Veilig aangekomen

Hier zit ik dan, ver weg in Zuid Afrika, mijn eerste 'buitenlandse blog' te schrijven. Woensdag ben ik begonnen aan mijn grote avontuur. Lang heb ik naar deze reis uit gezien en nu is het werkelijkheid geworden. Het afscheid was nog best wel pittig. Na een vlucht  van 11.5 uur ben ik 'savonds aangekomen in het Goeie Hoop huis. Op het vliegveld van Zuid Afrika moesten mijn koffers open en werd al mijn bagage gecheckt. Toen ik eenmaal verder mocht lopen, stonden twee vrijwilligers me op te wachten.


Het is nog heel onwerkelijk om hier te zijn. Ik moet nog best wel wennen. Vreemde omgeving, nieuwe mensen.. Qua taken hoef ik nog niet zoveel te doen. Het is voornamelijk nog meekijken. Gisteren ben ik mee geweest om de kinderen van school te halen en ben 's middags met een vrijwilliger mee geweest die met een kindje naar de dokter moest. Grappig om een huisartsenpraktijk hier in Zuid Afrika te bekijken! Gisteravond hadden we een kerkdienst. Ook leuk om mee te maken. De drie oudste kinderen mochten mee. De diensten zijn veel korter dan in Nederland. Met driekwartier stonden we al weer buiten. Vanmorgen ben ik met een vrijwilliger mee gweest om boodschappen te halen. Je ziet dan de contrasten heel goed, die er hier zijn in Zuid Afrika. Van de krottenwijken rijd je zo de luxere wijken in. Langs de snelweg lopen mensen met boodschappenkarretjes vol met troep. Ook zie je bij de stoplichten allerlei verkopers die je van alles aan willen smeren. In de winkels werkt er meer personeel dan dat er werk is. De boodschappen die je haalt, wordt voor je in tassen gedaan en het winkelwagentje wordt voor je naar de auto gereden en wordt ook voor je uitgeladen.


Gister heb ik kennis gemaakt met de kinderen. Ik had nog geen stap buitengezet of ze kwamen op me af gerend. Wilden opgetild, geknuffeld worden.. Wilden graag op schoot zitten en mijn haar doen. Ook vragen ze steeds: 'Auntie, what's your name'? Zodra ik nu buiten kom, of bij de kinderen in de buurt kom, springen ze gelijk op je af en willen weer opgetild worden. Het is leuk om de kinderen te leren kennen, maar ook triest om hun achtergrond te leren kennen. Dat breekt je hart wel. Het is wel heel bijzonder om er voor ze te mogen zijn en een stukje liefde te mogen geven.


'n Drukkie vanuit Zuid Afrika