Wat doe je als je ziet dat een meisje, van wie haar vader haar ernstig misbruikt heeft en haar moeder haar in de steek gelaten heeft, geplaagd wordt door de andere kinderen? Wat doe je als, terwijl je haar wat extra aandacht geeft, een ander meisje ontzettend boos op je wordt, je negeert, jaloers wordt, lelijke dingen zegt omdat zij die aandacht ook zou willen krijgen?
Wat zeg je tegen dat meisje, van wie haar vader haar ernstig misbruikt heeft en haar moeder haar in de steek gelaten heeft, als ze je dagelijks vraagt: 'I miss my mom, when is my mom coming? Are you my mom now'?
Wat doe je als een moeder tijdens haar bezoek aan haar kinderen haar baby op wil tillen en de baby vervolgens overstuur begint te huilen omdat hij haar niet ziet als moeder? Wat doe je als je de machteloosheid van die moeder ziet en wat doe je als je de baby zo overstuur hoort huilen?
Wat doe je als kinderen overstuur huilen als ouders op bezoek geweest zijn en wanneer het weer tijd is hen uit te zwaaien omdat ze weer naar hun eigen omgeving terug moeten?
Momenten waarop ik me machteloos voel, maar ik weet dat deze kinderen veilig zijn in Gods handen.
Ik leg de namen van deze kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer ooit daaruit kan branden...
dinsdag 16 augustus 2011
donderdag 11 augustus 2011
Ek sukkel my flou...
Ek sukkel my flou wat ek in hierdie blog moe skryf. Ja, een heuze Afrikaanse zin! Sinds gisteren krijgen we als vrijwilligers Afrikaanse les van Ilne, zij komt uit Zuid Afrika en zet zich, samen met haar man, in voor het project 'Goeie Hoop'. De Afrikaanse taal lijkt op de Nederlandse taal, maar toch zijn er ook aardig wat verschillen. Het is erg leuk om de taal beter te gaan begrijpen en als vrijwilligers hierin les te krijgen! De woordspeling is vaak anders ; Ilne probeerde ons het één en ander uit te leggen over woordspelingen en noemde daarbij een voorbeeld, wat een grapje moest zijn. Toen ze onze serieuze gezichten zag, zei ze: 'het was een grapje hoor'. Tsja, een teken dat we de woordspelingen en de taal toch niet helemaal begrijpen. Even later noemde ze weer een voorbeeld. Bij voorbaat zei ze al dat het een grapje was. Toen ze uitgepraat was, begon iedereen te lachen. Ik dacht: Oeps, ik ben toch niet de enige die dit grapje niet begrijpt, dus begon ook maar te lachen. Even later in de auto hadden we het met elkaar over dat grapje, bleek dat niemand het grapje begreep, maar dat iedereen maar ging lachen uit beleefdheid.
Inmiddels is de rust weer wat teruggekeerd in het Goeie Hoophuis. Het was een tijdje wat drukker, omdat een inlandse werker vakantie had en er wisseling van vrijwilligers plaatsvond. Daardoor hadden we meerdere taken te doen. Het werk is nu heel goed te doen! We hebben overdag ook geregeld wat vrije momenten tutssen het werk door, zodat we ons boven (het vertrek van de vrijwilligers) kunnen terugtrekken of er op uit kunnen gaan. Op onze vrije zaterdag zijn we gezellig naar Kaapstad geweest. Het naar Kaapstad toe rijden, is op zichzelf al een hele belevenis! Af en toe rijd je een rokende auto voorbij, je ziet mensen met boodschappenkarretjes langs de snelweg lopen, mensen die langs de snelweg fietsen. Ook zijn er mensen die gewoon even de snelweg oversteken ; alsof het niet gevaarlijk is! Ik begrijp nu goed dat Zuid Afrika het land is waar de meeste ongelukken gebeuren...
In Kaapstad kun je met een oude, rode bus een sightseeing tour door de stad doen. Ik had het al een keer eerder gedaan, maar afgelopen zaterdag was het zulk lekker weer, dat we het nog een keer gedaan hebben. Bij de opstap koop je een ticket en bij elke halte waar je er even uit wil, kun je uitstappen om vervolgens in een volgende bus weer op te kunnen stappen. Onze eerste stop was weer bij de Green Market. Het blijft erg leuk om rond te snuffelen over Afrikaanse marktjes. Elke verkoper heeft hetzelfde praatje: 'I've a special price for you, you're my first costumer'. Na even rond gesnuffeld te hebben op de Green Market, zijn we weer verder gegaan met onze tour. Deze ging ook langs de Tafelberg. Toen we met de bus stil stonden onder aan de Tafelberg, bevestigden we elkaar dat de Tafelberg toch wel heeeel hoog is en dat het toch wel heeeeel goed van ons was, dat we helemaal naar boven geklommen zijn. ;)
Bij een mooi stukje strand zijn we uitgestapt om een hapje te gaan eten, onder luid gezang van een gitarist, die een mooie serenade probeerde te zingen. Toen we even later heerlijk op het strand zaten, kwam er een Afrikaan naar me toe met verschillende paintings. Hij beweerde dat hij ze zelf geschilderd had en wilde er toch wel heel graag één aan me verkopen. Hij deed flink z'n best om me er één aan te smeren, maar helaas voor hem ; ik was niet geinteresseerd. Op gegeven moment ging zijn telefoon, hij liep erg snel weg en keek eens goed om zich heen. Plofte iets verder op in het zand. Toen ik even later weer om keek, liep hij heel sneaky weg, zónder paintings.. Een heel tijdje later kwam hij weer aangelopen. Ging schijnheilig in het zand zitten en niet veel later liep hij, alsof er niets aan de hand was, weer verder over het strand, mét paintings! Hij had ze gewoon onder het zand begraven. Zelf geschilderd en legaal? Ik geloof er niets van!
Op dit moment zijn er heel wat kinderen verkouden en er wordt heel wat afgehoest. Tsja, daar krijgen we als vrijwilligers ook een staartje van mee! Ik denk dat het ook komt door de wisseling van temperatuur. 's Ochtends is het nog flink koud, overdag is het heerlijk warm en 's avonds koelt het ook weer flink af. En in het huis blijft de kou hangen. Als het lekker weer is, hangt er een heerlijke sfeer rond het Goeie Hoophuis. De kinderen kunnen lekker buiten spelen en kunnen beter hun energie kwijt, dan dat ze met elkaar in een playroom moeten spelen.
Het wordt tijd dat ik deze blog weer ga afsluiten, ik mag namelijk bijna weer beginnen met werken. vanmorgen heb ik de kinderen naar school gebracht en ik mag zo weer voor Thabiso, de baby, zorgen. Heerlijk om te doen! Ik blijf het elke dag opnieuw bijzonder vinden om hier te mogen zijn. Ik hou van dit land, de cultuur, de kinderen en de mensen. Om het af te sluiten met een Afrikaanse zin: 'Ek geniet baie in hierdie land!'
PS.. Voor foto's: zie kopje foto's South Africa! Geregeld upload ik nieuwe foto's.
Inmiddels is de rust weer wat teruggekeerd in het Goeie Hoophuis. Het was een tijdje wat drukker, omdat een inlandse werker vakantie had en er wisseling van vrijwilligers plaatsvond. Daardoor hadden we meerdere taken te doen. Het werk is nu heel goed te doen! We hebben overdag ook geregeld wat vrije momenten tutssen het werk door, zodat we ons boven (het vertrek van de vrijwilligers) kunnen terugtrekken of er op uit kunnen gaan. Op onze vrije zaterdag zijn we gezellig naar Kaapstad geweest. Het naar Kaapstad toe rijden, is op zichzelf al een hele belevenis! Af en toe rijd je een rokende auto voorbij, je ziet mensen met boodschappenkarretjes langs de snelweg lopen, mensen die langs de snelweg fietsen. Ook zijn er mensen die gewoon even de snelweg oversteken ; alsof het niet gevaarlijk is! Ik begrijp nu goed dat Zuid Afrika het land is waar de meeste ongelukken gebeuren...
In Kaapstad kun je met een oude, rode bus een sightseeing tour door de stad doen. Ik had het al een keer eerder gedaan, maar afgelopen zaterdag was het zulk lekker weer, dat we het nog een keer gedaan hebben. Bij de opstap koop je een ticket en bij elke halte waar je er even uit wil, kun je uitstappen om vervolgens in een volgende bus weer op te kunnen stappen. Onze eerste stop was weer bij de Green Market. Het blijft erg leuk om rond te snuffelen over Afrikaanse marktjes. Elke verkoper heeft hetzelfde praatje: 'I've a special price for you, you're my first costumer'. Na even rond gesnuffeld te hebben op de Green Market, zijn we weer verder gegaan met onze tour. Deze ging ook langs de Tafelberg. Toen we met de bus stil stonden onder aan de Tafelberg, bevestigden we elkaar dat de Tafelberg toch wel heeeel hoog is en dat het toch wel heeeeel goed van ons was, dat we helemaal naar boven geklommen zijn. ;)
Bij een mooi stukje strand zijn we uitgestapt om een hapje te gaan eten, onder luid gezang van een gitarist, die een mooie serenade probeerde te zingen. Toen we even later heerlijk op het strand zaten, kwam er een Afrikaan naar me toe met verschillende paintings. Hij beweerde dat hij ze zelf geschilderd had en wilde er toch wel heel graag één aan me verkopen. Hij deed flink z'n best om me er één aan te smeren, maar helaas voor hem ; ik was niet geinteresseerd. Op gegeven moment ging zijn telefoon, hij liep erg snel weg en keek eens goed om zich heen. Plofte iets verder op in het zand. Toen ik even later weer om keek, liep hij heel sneaky weg, zónder paintings.. Een heel tijdje later kwam hij weer aangelopen. Ging schijnheilig in het zand zitten en niet veel later liep hij, alsof er niets aan de hand was, weer verder over het strand, mét paintings! Hij had ze gewoon onder het zand begraven. Zelf geschilderd en legaal? Ik geloof er niets van!
Op dit moment zijn er heel wat kinderen verkouden en er wordt heel wat afgehoest. Tsja, daar krijgen we als vrijwilligers ook een staartje van mee! Ik denk dat het ook komt door de wisseling van temperatuur. 's Ochtends is het nog flink koud, overdag is het heerlijk warm en 's avonds koelt het ook weer flink af. En in het huis blijft de kou hangen. Als het lekker weer is, hangt er een heerlijke sfeer rond het Goeie Hoophuis. De kinderen kunnen lekker buiten spelen en kunnen beter hun energie kwijt, dan dat ze met elkaar in een playroom moeten spelen.
Het wordt tijd dat ik deze blog weer ga afsluiten, ik mag namelijk bijna weer beginnen met werken. vanmorgen heb ik de kinderen naar school gebracht en ik mag zo weer voor Thabiso, de baby, zorgen. Heerlijk om te doen! Ik blijf het elke dag opnieuw bijzonder vinden om hier te mogen zijn. Ik hou van dit land, de cultuur, de kinderen en de mensen. Om het af te sluiten met een Afrikaanse zin: 'Ek geniet baie in hierdie land!'
PS.. Voor foto's: zie kopje foto's South Africa! Geregeld upload ik nieuwe foto's.
dinsdag 2 augustus 2011
He's got the whole world in His hands
Het wordt weer eens tijd voor een update vanuit het Goeie Hoophuis! Inmiddels zit ik al weer op de helft van mijn tijd hier. Ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij vliegt. Inmiddels is het team veranderd. Vrijwilligers zijn weer terug gegaan naar Nederland en er zijn weer nieuwe vrijwilligers gekomen.
Naast mijn 'gewone' taken in het Goeie Hoophuis, zorg ik nu veel voor Thabiso, de baby. Het is zo genieten om dat te mogen doen, het is zo'n heerlijk ventje. Dit geeft me enorm veel voldoening. Het is fijn om iets te mogen betekenen voor de kinderen hier. Het is bijzonder om ze liefde te mogen geven, maar het is ook zwaar wanneer ze je liefde niet willen accepteren. Dit laten ze merken door vreemd gedrag, terwijl het eigenlijk een schreeuw om aandacht en liefde is. Elke dag opnieuw besef ik dan ook weer dat deze kinderleventjes gebroken zijn. Het is pijnlijk om te zien hoeveel gebrokenheid er leeft in deze wereld.
Van een aantal kinderen komen de ouder(s) geregeld op bezoek. Mooi om te zien hoe deze kinderen kunnen genieten van het contact met hun ouder(s). Maar er zijn ook kinderen van wie de ouder(s) niet op bezoek komen. Kinderen die steeds weer opnieuw in afwachting zijn van hun ouder(s), maar die telkens opnieuw weer teleurgesteld worden omdat het niet hun ouder(s) zijn die voor de deur staan, maar dat het weer ouder(s) zijn van andere kinderen. Pas zei Desiree, een meisje vanuit het Goeie Hoophuis, verdrietig in de auto: 'Ik weet waarom mijn moeder niet meer is gekomen om me op te zoeken, dat is omdat het regent (die middag regende het pijpestelen).' Hoe bijzonder was het dan ook om te zien dat later op die middag haar moeder haar op kwam zoeken. Naast dat het voor deze kinderen heel fijn is dat hun ouder(s) op bezoek komen, doet het ook veelpijn om hun hartverscheurende gehuil te horen wanneer het voor de ouder(s) weer tijd is om naar huis te gaan, dat ze hun ouder(s) weer uit moeten zwaaien. Wat voel je je dan machteloos.. Maar wat geeft het tegelijkertijd ook een troost dat God van deze kinderen afweet, dat ze veilig zijn in Zijn handen.
He's got the whole world in His hands.
Naast mijn 'gewone' taken in het Goeie Hoophuis, zorg ik nu veel voor Thabiso, de baby. Het is zo genieten om dat te mogen doen, het is zo'n heerlijk ventje. Dit geeft me enorm veel voldoening. Het is fijn om iets te mogen betekenen voor de kinderen hier. Het is bijzonder om ze liefde te mogen geven, maar het is ook zwaar wanneer ze je liefde niet willen accepteren. Dit laten ze merken door vreemd gedrag, terwijl het eigenlijk een schreeuw om aandacht en liefde is. Elke dag opnieuw besef ik dan ook weer dat deze kinderleventjes gebroken zijn. Het is pijnlijk om te zien hoeveel gebrokenheid er leeft in deze wereld.
Van een aantal kinderen komen de ouder(s) geregeld op bezoek. Mooi om te zien hoe deze kinderen kunnen genieten van het contact met hun ouder(s). Maar er zijn ook kinderen van wie de ouder(s) niet op bezoek komen. Kinderen die steeds weer opnieuw in afwachting zijn van hun ouder(s), maar die telkens opnieuw weer teleurgesteld worden omdat het niet hun ouder(s) zijn die voor de deur staan, maar dat het weer ouder(s) zijn van andere kinderen. Pas zei Desiree, een meisje vanuit het Goeie Hoophuis, verdrietig in de auto: 'Ik weet waarom mijn moeder niet meer is gekomen om me op te zoeken, dat is omdat het regent (die middag regende het pijpestelen).' Hoe bijzonder was het dan ook om te zien dat later op die middag haar moeder haar op kwam zoeken. Naast dat het voor deze kinderen heel fijn is dat hun ouder(s) op bezoek komen, doet het ook veelpijn om hun hartverscheurende gehuil te horen wanneer het voor de ouder(s) weer tijd is om naar huis te gaan, dat ze hun ouder(s) weer uit moeten zwaaien. Wat voel je je dan machteloos.. Maar wat geeft het tegelijkertijd ook een troost dat God van deze kinderen afweet, dat ze veilig zijn in Zijn handen.
He's got the whole world in His hands.
Abonneren op:
Posts (Atom)