Die Here jou God is saam met jou in alles wat jy doen

Deze spreuk stond op het kaartje wat ik destijds gekregen heb bij het afscheid van een vrijwilliger en dit heb ik mogen ervaren in de periode dat ik mocht meedraaien in het Goeie Hoophuis. God was het die elke dag weer opnieuw die nieuwe kracht, liefde en geduld gaf om met deze kinderen te mogen werken. De tijd van afscheid nemen is nu aangebroken en dit geeft toch wel een weemoedig gevoel. De kids heb ik in mijn hart gesloten en ook met de (inlandse) mensen hier heb ik een band opgebouwd, dat moet ik loslaten. En loslaten doet pijn! Er zijn momenten geweest waarop ik me machteloos gevoeld heb. Machteloos, wanneer een driejarig jongetje, die probeerde alle aandacht naar zich toe te trekken, niet altijd de aandacht kreeg die hij wilde hebben. Die dan zijn eigen wil deed in plaats van naar jou luisteren, met spullen begon te slaan en begon te krijssen wanneer hij zijn zin niet kreeg. Machteloos, wanneer een zevenjarig meisje steeds vroeg: 'Wanneer komt mijn moeder? Ik heb haar al zo lang niet meer gezien, kun je haar bellen? Of ben jij soms mijn moeder?' Machteloos, wanneer dat zelfde meisje je begint te slaan en te bijten wanneer bepaalde dingen niet helemaal gaan zoals zij dat graag zou willen. Machteloos, wanneer één van de oudste meisjes tegen je zegt dat toch niemand van haar houdt, dat ze liever dood wil zijn. Die geen toekomst ziet, zelfs bang is voor de toekomst, omdat ze überhaupt niet weet wat een toekomst is. Machteloos, wanneer je weet dat een zevenjarig meisje ooggetuige geweest is van een moord op haar vader, die ook gezien heeft dat haar moeder is verkracht. Hoe kun je haar ooit helpen? Hoe kun je haar intense verdriet peilen? Machteloosheid... Maar ondanks die momenten van machteloosheid, heb ik een enorm mooie tijd gehad in het Goeie Hoophuis en zal daar altijd goed op terug blijven kijken! Het is een tijd geweest waarin ik veel geleerd heb. Ik heb enorm genoten van de mooie momenten met de kinderen, van het zorgen voor de baby, van het samenwerken met inlandse mensen en van het samenwerken en samenleven met andere vrijwilligers. Nu is het een tijd van loslaten. Donderdagmiddag is mijn 'goodbye-feestje' voor de kinderen en vrijdagavond hoop ik al weer terug te vliegen naar Nederland en hoop ik zaterdagochtend op Nederlandse bodem te landen. Moeilijk! Maar ik mag gelukkig weten dat deze kinderen en mensen veilig zijn in de handen van God en dat ik ze aan Hem kan overgeven. Ik kan altijd voor ze blijven bidden ; door middel van het gebed zal ik altijd aan deze kids en mensen verbonden blijven.

Tot slot wil ik 'baie dankie' zeggen voor het meeleven wat ik gekregen heb vanuit Nederland. Voor het lezen van mijn blog, maar ook 'baie dankie' voor de vele mailtjes en kaartjes die ik gekregen heb. Erg gewaardeerd.

Lieve groet,
Jacolien