Special kids

Op het moment dat ik deze blog schrijf, klettert de regen op het dak en suist de wind om het huis. Het stormt! Ik moet denken aan zoooveel mensen die maar iets verder op in een krotje moeten wonen, of zelfs op straat, waar het nu zo koud en nat zal zijn. Wat mogen wij dan toch dankbaar zijn dat we een huis mogen hebben met een dak boven ons hoofd, wat ons beschermt tegen regen en kou. Zomaar een gedachte die in me op komt..

Op een mooie, zonnige, (ja, de zon schijnt ook geregeld) middag was ik heerlijk op de playground, de plaats waar de kids heerlijk buiten kunnen spelen, en stond ik met één van de oudste meisjes te kletsen. Het was heel gezellig, totdat ze ineens in tranen uitbarste. Ik begreep niet goed wat er met haar aan de hand was en liet haar gaan. Ineens schreeuwde ze dat ze lelijk was, geen vrienden had en niet meer wilde leven. Zo! Dat was in één keer een omslag van haar gedrag. Ze verliet de playground en keek achterom of ik haar wel volgde. Ik liep achter haar aan, maar kon niet bij haar in de buurt komen omdat ze steeds bij me vandaan liep. Op gegeven moment pakte ze twee grote stenen op en wilde zich zelf daar mee dood maken. Ze dacht dat als ze de stenen scherp genoeg zou maken, ze haar polsen wel door zou kunnen snijden. Even later ging ze bij het water staan, zodat ze haar eigen spiegelbeeld kon zien. Ze drukte twee stenen tegen haar slapen aan en keek nog een keer naar me of ik wel naar haar keek. Ineens was ze boos op me en een tijdje later kwam ze in tranen naar me toe en wilde vragen of ik nog haar sissie wilde zijn. A special girl....

Schoolrijden.. soms nog een hele kunst! Gordels zijn niet leuk, het is niet leuk om een raam dicht te laten, terwijl je 'm ook kunt openen en er mee kunt spelen. Luisteren naar een auntie die zegt dat je netjes moet zitten in de auto is ook niet leuk. Het is veel leuker daar keihard tegen in te gaan en de dingen te doen die je zelf wil. Dit was de gedachtengang van een ontdeugend jochie. Af en toe slaagt hij er in om het bloed (soms) onder je nagels vandaan te halen. Gewoon lekker je eigen gang gaan en vooral niét luisteren. Afijn, na een behoorlijke strijd, kon ik hem toch netjes bij school afleveren. Dit ventje heeft jarenlang, samen met zijn zus en zusje, op straat geleefd. Regels vind hij niet leuk. Hij doet veel liever zijn eigen zin en ding. Thuis heb ik me flou gesukkel wat voor 'n leerzame straf ik zou kunnen geven, waaruit hij zou kunnen opmerken dat ik zijn gedrag echt niet leuk vond en waarvan hij zou leren dat hij toch moet luisteren. Hoe verrast was ik dat hij mij smiddags riep, me een dikke knuffel gaf en 'sorry' zei voor zijn vervelende gedrag in de auto. A special boy....

Elk kind is bijzonder en verdient een flinke dosis liefde! Maar belangrijker nog is gebed voor deze kinderen. Elk kind draagt zijn/haar eigen rugzak met zich mee. Een rugzak vol pijn en verdriet. En sommige rugzakjes zijn gevuld met de afschuwelijke gevolgen van misbruik, mishandeling, verlating. Vaak voel ik me zo machteloos en weet ik niet wat ik kan doen. Bidden is het enige wat dan overblijft ; deze kinderen leggen aan de voeten van de Heere Jezus. Hij kent deze kinderen en weet wat ze nodig hebben. Bid je met me mee?