Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

Neem nu bijvoorbeeld ons visum wat verlengd moest worden. Waarom zou je dat in één middagje in de buurt regelen, als het ook in vier dagen kan? Gewoon, van de ene stad naar de andere stad gestuurd worden? Tijd en geld kwijt zijn? Gewoon omdat makkelijk doen niet nodig is als het ook moeilijk kan?

Of neem onze waterkoker die al ruim vijf weken stuk is. Waarom zou deze in één keer vervangen worden als je zelf ook drie keer langs kunt gaan om te zeggen dat er nog steeds niet naar gekeken is? Langskomen wanneer wij de moed opgeven is vroeg genoeg. Gewoon omdat makkelijk doen niet nodig is! J Trouwens, langskomen om ‘m op te halen is niet het zelfde als ook gelijk een nieuwe meebrengen...

Verder heb ik de afgelopen twee weken doorgebracht op de Emergency Room, wat weer een hele belevenis op zich was! Zo werd er op de eerste dag een jong meisje wat helemaal versuft was binnen gebracht met een veel te lage bloedsuikerspiegel. Oorzaak? Te weinig eten door armoede.

Of een man met een veel te hoge bloedsuiker die hierdoor onrustig was. Wat doe je dan? Je laat hem eerst een hele dag in een stoel zitten omdat er geen bed vrij is. Als er aan het eind van de dag een bed vrijgekomen is, begeleid je hem naar het bed en laat je hem in zijn eigen urine in bed liggen, vastgebonden met een rolletje verband. Medicatie dien je dan onder dwang toe. En in zijn vinger prikken om zijn bloedsuiker te kunnen bepalen kan ook gemakkelijk als hij toch vastgebonden ligt.

Of neem het infuus prikken bij een baby’tje. 10 x prikken in het ene armpje, 8 x in het andere armpje, 5 x in ’t linker voetje, 5 keer in ’t rechter voetje, toch maar weer in het armpje..

Of een jonge vrouw die huilend binnenkomt met enorme buikpijn, waardoor ze alleen maar krom kan lopen. Ze wordt op een tuinstoel gezet en de rest van de dienst wordt er niet naar haar omgekeken. Helaas voor haar zijn alle bedden bezet en moet ze zittend blijven wachten tot er een bed voor haar vrij komt. Als ze naar de toilet moet, moet ze maar zien hoe ze daar komt, al is het kruipend.

Ja, ik voel me vaak machteloos….

Van veel zitten is op deze afdeling trouwens geen sprake. Ten eerste zijn er meer verpleegkundigen aanwezig dan dat daar ruimte voor is en ten tweede krijg ik ook hier weer veel commando’s die ik netjes uit moet voeren. Naast piesjes en bloed wegbrengen naar het laboratorium, mag ik hier  veel infusen aansluiten, soms een infuusje prikken, bloeddruk meten op de ouderwetse manier en bloedsuiker prikken. Als de speciale naaldjes hiervoor op zijn, gebruik je gewoon een opzuignaald om te prikken, je ziet zelf maar hoe diep je in de vinger prikt. Trouwens infusen aansluiten is ook leuk, want hoe weet je nu in hoeveel tijd de medicatie moet inlopen? Gelukkig kun je met een antwoord als “zie maar” heel veel..  Waarom makkelijk doen, als het ook moeilijk kan? J

Ik kan jullie vertellen dat elke dag in het ziekenhuis nog steeds een hele ervaring op zich is!

PS: Bedankt voor de reacties die ik elke keer krijg, erg leuk om te lezen!

Smile & Enjoy!

Waar zal ik beginnen met het beschrijven van onze onvergetelijke vakantie ervaringen?

Ik begin maar bij het begin en wil je door middel van deze blog meenemen op reis naar het noorden van Ghana.

Donderdag nacht in alle vroegte begon onze reis. Met een gammele, oude bus, waarin je hutje mutje op elkaar zat, vertrokken we richting het Noorden.

Tamale was onze eerste bestemming. Veelal verharde wegen gingen al snel over in rode, hobbelige zandweggetjes.

Hoe dichter we bij het noorden kwamen, hoe droger de omgeving werd. De nog enigszins stenen huisjes maakten plaats voor kleien hutjes met daken van stro. We zagen veel kindjes met dikke buikjes naakt op straat rondlopen. Kerken maakten plaats voor moskeeën en ook het verkeer werd steeds drukker en chaotischer. Naast vele taxi’s reden er veel scooters kriskras door het verkeer. Zelfs vrouwen met baby’s op hun rug baanden zich op de scooter een weg door het drukke verkeer.

Bij het culturele centrum van Tamale ontmoetten we drie leuke vrienden die ons graag wilden helpen om meer van het Ghanese leven te proeven. Achterop de scooter werden we mee genomen naar het echte Afrikaanse leven.

We brachten een bezoekje aan een Afrikaanse village. Onvoorstelbaar dat je met een gezinnetje kunt leven in een hutje van klei, dat al je bezittingen in een kratje passen en je gewoon slaapt op de grond.

Nadat we twee dagen in Tamale doorgebracht hadden, vervolgden we onze reis, opnieuw met een oude, gammele bus. De bestemming was het Mole National park. Deze reis was afzien! Het was midden op de dag en snikheet, we zaten tegen elkaar aan geplakt en ik kan je vertellen dat de stoeltjes geen comfortabele kussentjes hadden! ;-) De pitstop was midden in een sloppenwijk, de toilet was niet meer dan een gat in de grond.

De volgende ochtend begon al vroeg de wandelsafari. Die begon goed want we zagen al snel een olifant op een paar meter afstand. 

Maar na een uur viel de wandelsafari letterlijk in het water, want de regen kwam met bakken uit de hemel zetten. ’s Middags zijn we met een gids naar een eco village in de buurt van het Mole park geweest. Hier werd een typisch Afrikaans dansoptreden gegeven. Ook hier was ik weer onder de indruk van de bizarre leefomstandigheden van deze mensen. Al snel werden we omringd door vele kinderen, sommigen hadden alleen een onderbroekje aan of zelfs geen kleding. 

De gids die ons meenam naar deze Eco Village vertelde dat hij zelf ook voor weeskinderen zorgt in een plaatsje buurt. Hij bood ons aan om een avond in het weeshuis rond te brengen en te overnachten op een dak onder de sterrenhemel. Dit hoefden we ons geen twee keer te laten zeggen! J Nadat we nog een kano safari en een jeepsafari gedaan hebben, werden we door de gids opgehaald en gebracht naar het weeshuis.

Toen we hier aankwamen, ontdekten we al snel dat het niet meer was dan een armoedige bende, midden in een sloppenwijk. We werden van harte welkom geheten door de kinderen van het weeshuis. Na een Afrikaanse maaltijd, werden er typische dansen opgevoerd om ons welkom te heten in hun village. Toen was het tijd om ons bed op te zoeken. We baanden ons een weg door slapende mensen midden op straat, op weg naar een krotje met een plat dak waar een matras lag onder een klamboe-tent gemaakt van drie houten stokken. Via een boomstam met  kleine treden klommen we bepakt en bezakt het dak op. Van een toilet was geen sprake, die hebben we zelf gecreëerd op de hoek van het platte dak. ;-) Een wekker hoefden we niet te zetten want om 4 uur werden we gewekt door loeiende moskeeën. Back to the basic en een geweldige ervaring!

De laatste dagen van onze vakantie brachten we opnieuw door in Tamale. We hebben ons geen moment hoeven te vervelen, want vanuit Tamele hebben we nog leuke uitstapjes gemaakt. Zo zijn we naar een krokodillenpark geweest waar je op een krokodil kon zitten, en zijn we naar de grens van Burkino Faso gelopen.

Op de grens van Ghana - Burkino Faso

Op de laatste dag liet één van de vrienden ons een project voor weeskinderen zien. Achterop de scooter scheurden we over verharde en onverharde wegen naar het project, wat midden in een armoedige village staat. Voordat we het project bezochten, moesten we de chief van de village begroeten. Dit betekende: schoenen uit, naar zijn bed lopen en door de hurken, als teken van respect.

Helaas komt aan alles een eind, zo ook aan onze vakantie. Thuis wachtte ons een warm welkom ; geen stroom, kakkerlakken, spinnen en salamanders in overvloed. Welkom thuis! :-)