Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

Neem nu bijvoorbeeld ons visum wat verlengd moest worden. Waarom zou je dat in één middagje in de buurt regelen, als het ook in vier dagen kan? Gewoon, van de ene stad naar de andere stad gestuurd worden? Tijd en geld kwijt zijn? Gewoon omdat makkelijk doen niet nodig is als het ook moeilijk kan?

Of neem onze waterkoker die al ruim vijf weken stuk is. Waarom zou deze in één keer vervangen worden als je zelf ook drie keer langs kunt gaan om te zeggen dat er nog steeds niet naar gekeken is? Langskomen wanneer wij de moed opgeven is vroeg genoeg. Gewoon omdat makkelijk doen niet nodig is! J Trouwens, langskomen om ‘m op te halen is niet het zelfde als ook gelijk een nieuwe meebrengen...

Verder heb ik de afgelopen twee weken doorgebracht op de Emergency Room, wat weer een hele belevenis op zich was! Zo werd er op de eerste dag een jong meisje wat helemaal versuft was binnen gebracht met een veel te lage bloedsuikerspiegel. Oorzaak? Te weinig eten door armoede.

Of een man met een veel te hoge bloedsuiker die hierdoor onrustig was. Wat doe je dan? Je laat hem eerst een hele dag in een stoel zitten omdat er geen bed vrij is. Als er aan het eind van de dag een bed vrijgekomen is, begeleid je hem naar het bed en laat je hem in zijn eigen urine in bed liggen, vastgebonden met een rolletje verband. Medicatie dien je dan onder dwang toe. En in zijn vinger prikken om zijn bloedsuiker te kunnen bepalen kan ook gemakkelijk als hij toch vastgebonden ligt.

Of neem het infuus prikken bij een baby’tje. 10 x prikken in het ene armpje, 8 x in het andere armpje, 5 x in ’t linker voetje, 5 keer in ’t rechter voetje, toch maar weer in het armpje..

Of een jonge vrouw die huilend binnenkomt met enorme buikpijn, waardoor ze alleen maar krom kan lopen. Ze wordt op een tuinstoel gezet en de rest van de dienst wordt er niet naar haar omgekeken. Helaas voor haar zijn alle bedden bezet en moet ze zittend blijven wachten tot er een bed voor haar vrij komt. Als ze naar de toilet moet, moet ze maar zien hoe ze daar komt, al is het kruipend.

Ja, ik voel me vaak machteloos….

Van veel zitten is op deze afdeling trouwens geen sprake. Ten eerste zijn er meer verpleegkundigen aanwezig dan dat daar ruimte voor is en ten tweede krijg ik ook hier weer veel commando’s die ik netjes uit moet voeren. Naast piesjes en bloed wegbrengen naar het laboratorium, mag ik hier  veel infusen aansluiten, soms een infuusje prikken, bloeddruk meten op de ouderwetse manier en bloedsuiker prikken. Als de speciale naaldjes hiervoor op zijn, gebruik je gewoon een opzuignaald om te prikken, je ziet zelf maar hoe diep je in de vinger prikt. Trouwens infusen aansluiten is ook leuk, want hoe weet je nu in hoeveel tijd de medicatie moet inlopen? Gelukkig kun je met een antwoord als “zie maar” heel veel..  Waarom makkelijk doen, als het ook moeilijk kan? J

Ik kan jullie vertellen dat elke dag in het ziekenhuis nog steeds een hele ervaring op zich is!

PS: Bedankt voor de reacties die ik elke keer krijg, erg leuk om te lezen!