Leven naast dood

Het is zeven uur in de morgen, de dienst begint. Op bedje één ligt een vrouw, ze is net bevallen van een klein meisje. Het eerste kindje van de tweeling, het tweede kindje moet nog komen.

Er staan drie bevalbedjes naast elkaar, gescheiden door middel van een gammel schotje. Aan het hoofdeind van de bedjes is de plek voor het personeel en staat de computer. Een gordijntje is het enige wat de bevalbedjes van de plaats van de verloskundigen scheidt.

Mevrouw heeft geen geluk dat ze op bevalbedje één ligt, een goed gordijn ontbreekt namelijk en dat betekent dat iedereen haar open en bloot kan zien liggen. Van privacy is hier helemaal geen sprake. Naar mate de ochtend vordert beginnen de weeën steeds heftiger te worden. Helaas voor mevrouw zijn er ook drie fysiotherapiestudenten op de afdeling gekomen en die ook om bevalbedje één staan, waardoor haar privacy steeds meer afneemt. Vliegen vinden hun plek op het ontblote lijf van mevrouw. Mevrouw gilt het uit van pijn, en wanneer ze om aandacht roept geeft niemand haar die aandacht. Het hoofd van de afdeling is ‘druk’ bezig met een spelletje achter de computer.  

Twee keer wordt het hartje van het tweede kindje beluisterd, maar dit is niet duidelijk te horen. Echter wordt hier niets mee gedaan. Pas tegen half twee in de middag heeft mevrouw volledige ontsluiting en kan het tweede kindje geboren worden. Een jongetje komt lijkbleek, slap en met gesloten oogjes ter wereld. De verloskundige probeert het kindje nog te reanimeren, maar tevergeefs. Dood. In een doek gewikkeld wordt het dode kindje naast het levende kindje neergelegd. Wat een schril contrast! Op onze vraag of moeder al op de hoogte gesteld is dat het tweede kindje dood ter wereld gekomen is, wordt het volgende geantwoord: nee, moeder weet het nog niet en je kunt het beter ook niet vertellen. Bovendien zou ze nabloedingen kunnen krijgen of in shock raken. En, oh ja, dit is haar vierde bevalling al dus ze zal wel weten dat het kindje dood is want het heeft niet gehuild. Natuurlijk vertel je het de moeder dan niet. Toch?

Of een andere vrouw.. Zij loopt ook al een hele dag met pijn en krijgt ook geen aandacht van het personeel als zij daar om vraagt. Nadat ik best wel een drempel over moest, ben ik naar haar toegelopen. Ze heeft m’n hand vastgepakt en niet meer losgelaten, en was dankbaar voor alleen al een nat gaasje op haar gezicht. Aan het eind van de dienst was ze nog niet zover dat ze al kon bevallen. Een collega beloofde om ons te bellen wanneer het zover zou zijn. Aan het begin van de avond was het zover en kon ze gaan bevallen. Wat was ze opnieuw dankbaar dat we aanwezig waren bij haar bevalling. Ze is bevallen van een prachtige zoon, en wat was het geweldig om het pasgeboren wondertje te mogen wassen en aankleden. Welkom in deze wereld!

Vanmorgen kwam er een kindje van 28 weken, nog in placenta, met een boogje op een bevalbedje ter wereld. Het kindje moest aan het zuurstof, maar men kwam er achter dat de zuurstoftank het niet meer deed. Op een rustig tempo werd het kleine kindje naar de operatiekamer gebracht voor zuurstof. Spannend, zou ze het halen? Het lijkt er op dat ze het goed doet!

Naast een verdrietig verhaal, heb ik ook prachtige dingen gezien. Gezonde kindjes die ter wereld kwamen door middel van een natuurlijke bevalling of door middel van een keizersnede.  

Stuk voor stuk prachtige wondertjes! J