Die Here jou God is saam met jou in alles wat jy doen

Deze spreuk stond op het kaartje wat ik destijds gekregen heb bij het afscheid van een vrijwilliger en dit heb ik mogen ervaren in de periode dat ik mocht meedraaien in het Goeie Hoophuis. God was het die elke dag weer opnieuw die nieuwe kracht, liefde en geduld gaf om met deze kinderen te mogen werken. De tijd van afscheid nemen is nu aangebroken en dit geeft toch wel een weemoedig gevoel. De kids heb ik in mijn hart gesloten en ook met de (inlandse) mensen hier heb ik een band opgebouwd, dat moet ik loslaten. En loslaten doet pijn! Er zijn momenten geweest waarop ik me machteloos gevoeld heb. Machteloos, wanneer een driejarig jongetje, die probeerde alle aandacht naar zich toe te trekken, niet altijd de aandacht kreeg die hij wilde hebben. Die dan zijn eigen wil deed in plaats van naar jou luisteren, met spullen begon te slaan en begon te krijssen wanneer hij zijn zin niet kreeg. Machteloos, wanneer een zevenjarig meisje steeds vroeg: 'Wanneer komt mijn moeder? Ik heb haar al zo lang niet meer gezien, kun je haar bellen? Of ben jij soms mijn moeder?' Machteloos, wanneer dat zelfde meisje je begint te slaan en te bijten wanneer bepaalde dingen niet helemaal gaan zoals zij dat graag zou willen. Machteloos, wanneer één van de oudste meisjes tegen je zegt dat toch niemand van haar houdt, dat ze liever dood wil zijn. Die geen toekomst ziet, zelfs bang is voor de toekomst, omdat ze überhaupt niet weet wat een toekomst is. Machteloos, wanneer je weet dat een zevenjarig meisje ooggetuige geweest is van een moord op haar vader, die ook gezien heeft dat haar moeder is verkracht. Hoe kun je haar ooit helpen? Hoe kun je haar intense verdriet peilen? Machteloosheid... Maar ondanks die momenten van machteloosheid, heb ik een enorm mooie tijd gehad in het Goeie Hoophuis en zal daar altijd goed op terug blijven kijken! Het is een tijd geweest waarin ik veel geleerd heb. Ik heb enorm genoten van de mooie momenten met de kinderen, van het zorgen voor de baby, van het samenwerken met inlandse mensen en van het samenwerken en samenleven met andere vrijwilligers. Nu is het een tijd van loslaten. Donderdagmiddag is mijn 'goodbye-feestje' voor de kinderen en vrijdagavond hoop ik al weer terug te vliegen naar Nederland en hoop ik zaterdagochtend op Nederlandse bodem te landen. Moeilijk! Maar ik mag gelukkig weten dat deze kinderen en mensen veilig zijn in de handen van God en dat ik ze aan Hem kan overgeven. Ik kan altijd voor ze blijven bidden ; door middel van het gebed zal ik altijd aan deze kids en mensen verbonden blijven.

Tot slot wil ik 'baie dankie' zeggen voor het meeleven wat ik gekregen heb vanuit Nederland. Voor het lezen van mijn blog, maar ook 'baie dankie' voor de vele mailtjes en kaartjes die ik gekregen heb. Erg gewaardeerd.

Lieve groet,
Jacolien

Het leven in Goeie Hoop!

Zondagavond, ik zorg vanaf vijf uur voor ons kleinste ventje, Thabiso. Om 6 uur ga ik naar beneden om hem in bad te doen. Dametje N (7jr) wil graag helpen om hem in bad te doen. Vooruit dan maar! Dit was grote schik natuurlijk. Zij genoot, Thabi genoot, ik genoot! Ze kon het niet laten om, toen hij klaar was met badden, zijn hoofdje onder de babypoeder te smeren. Gevolg: een bruine baby, met spierwit haar. Om zeven uur roep ik B vanuit de playroom. Het is tijd voor haar medicijnen. Ze is HIV positief. Ik maak drie spuitjes met medicijnen klaar en, flinke meid dat ze is, ze drinkt ze leeg zonder een kick te geven. Nadat ik voor haar gezongen heb, knuffeltjes uitgedeeld heb en naar bed gebracht heb, ga ik nog weer even naar boven met Thabiso. Om 8 uur is het time to sleep! En om half 11 ga ook ik naar beneden. Juist, ik slaap deze nacht op de babykamer. Bella, de 'babymoeder' die normaal gesproken iedere avond/nacht voor Thabi en B zorgt, is vrij deze nacht. Een andere vrijwilliger en ik slapen dan om de beurt beneden. Zoals elke keer weer opnieuw moet ik ook deze nacht weer wennen aan alle geluiden die ik hoor. Om één uur hoor ik een licht gehuil. Ik schrik op en denk: 'Oh nee, nu gaat het beginnen (ik ben namelijk eens een halve nacht aan de wandel geweest om Thabiso in slaap te krijgen, iedere keer begon hij weer te huilen)'. Gelukkig valt het dit keer mee en slaap ik heerlijk tot half zeven en word dan wakker van een gezellig gebrabbel vanuit een andere hoek van de kamer. Het is dan nog vroeg, maar klinkt zo gezellig! Dit geeft weer nieuwe, positieve energie voor de nieuwe dag! Ik sta op en maak de medicijnen voor B klaar, deze krijgt ze om 07:00u. Dit keer zijn het v ijf spuitjes. Daarna maak ik eten klaar voor ze. Na gegeten te hebben, is het 'tut' time ; lekker aankleden en tutten. Tot 9 uur heb ik de tijd, dan is het tijd voor de creche voor B. Deze ochtend zorg ik verder voor Thabiso en om 13:00 draag ik hem over aan Linda, een inlandse werker die ook veel voor hem zorgt.

Woensdag, mijn vrije dag. Deze avond gaan we met de twee oudste meiden een eindje langs de kustweg rijden, maar ze wilden toch ook nog graag even langs het strand. Ze hadden hun pyjama al aan maar: don't care about that! En gewoon even met je voeten in het water staan? 'k Dacht het niet! Al snel werd het een gespetter en een gevecht! Gevecht van water én zand. Gevolg: erg nat en ontzettend vies! Gelukkig maar dat we thuis allemaal een warme douche konden nemen!

Donderdagmiddag, schoolrijden staat op mijn rooster. Nadat ik alle kinderen, die om 13:00 uur uit zijn, opgehaald heb, is het ook mijn taak om dametje N haar schoolkleren te verwisselen voor speelkleren. Eigenlijk anders gezegd: het is mijn taak om haar te stimuleren zelf haar kleren te verwisselen, en  om haar daarna haar Ritalin pilletje te geven. Deze is dan duidelijk te merken uitgewerkt. Het wisselen van kleren kost enorm veel tijd én strijd. Alles gaat op een té sloom tempo en N houdt er van om je te gaan slaan, te knijpen, te krabben en zelfs te bijten wanneer je het tempo van het wisselen van haar kleren wat wil opvoeren (omdat er nog twee kinderen om 14:00 opgehaald moeten worden). Ze heeft duidelijk plezier in de strijd. Hoe bozer je probeert te worden, hoe leuker zij het vind en hoe harder ze gaat lachen! En ja, iedere keer weer weet ze wel weer een manier te vinden om ook jou aan het lachen te krijgen. Zucht! Probeer dan maar eens je lach in te houden! Diep van binnen moet ik lachen om dit meisje en hou ik van haar! Even when she is naughty! Bijzondere kids? Ja! Bijzondere kids!

Vandaag, vrijdag, zorg ik vanaf 9 tot 5 uur voor Thabiso, een dagje genieten! Genieten van zijn gebrabbel, geklets, van zijn O-beentjes, waarmee hij hard kan lopen.. Van zijn verstoppertje spelen, van zijn humor! Ja, die heeft hij zeker! De WC inkruipen en de WC rol leeghalen bijvoorbeeld... Vanmiddag kon ik gezellig een uurtje met mammy Stella naar het strand. Sylvia, een  andere inlandse werker, bood aan om af en toe bij Thabiso om het hoekje te kijken, zodat ik even weg kon. Als we weer terug zijn, zijn de andere vrijwilligers met de kids spelletjes aan het doen op het veld. Daar ontstond een heus watergevecht, een gezellige boel! Om 17:00 draag ik Thabiso over aan Bella en zit ook deze 'werk' dag erop!

Ek het dit baie geniet en geniet nog steeds, zolang het nog kan!

Leven onder de boom

Met een heerlijk, lief, klein ventje die gezellig op mijn laptop tikt, probeer ik deze blog te schrijven.

Terwijl we afgelopen zaterdag onze auto onder een boom parkeerden, bedacht ik me dat we onze auto geparkeerd hadden onder de woonplaats van een gelukkig stel hier in Gordon's  Bay. Juist ja, deze mensen leven onder deze boom. Melkhoutboom, wel te verstaan. Ik heb ze wel eens vaker wat voedsel gegeven en scharrelde ook nu alle restjes eten, wat we nog over hadden van een dagje uit, bij elkaar en bracht dit bij deze mensen. Wat waren deze mensen blij dat er zomaar een paar meiden bij ze langs kwamen en een praatje met ze maakten. We konden ook met geen mogelijkheid bij ze weg komen. Alle schamele bezittingen die ze hadden, kregen we te zien. Van hun levensverhaal op papier, van foto's tot zelfs paspoorten kregen we in onze handen gedrukt. En ja, het leek ze ook wel erg leuk om met ons op de foto te gaan. Maar of ze tevreden waren met één foto? Welnee! 'Margaret looks like a baboon!' Riep de vrouw, en opnieuw moesten er foto's gemaakt worden. En of we daarna terug naar de auto konden? Nee hoor! Er moesten eerst wat stevige drukkies uitgedeeld worden.
Het verhaal van een gelukkig echtpaar, wonend onder de melkhoutboom.

Special kids

Op het moment dat ik deze blog schrijf, klettert de regen op het dak en suist de wind om het huis. Het stormt! Ik moet denken aan zoooveel mensen die maar iets verder op in een krotje moeten wonen, of zelfs op straat, waar het nu zo koud en nat zal zijn. Wat mogen wij dan toch dankbaar zijn dat we een huis mogen hebben met een dak boven ons hoofd, wat ons beschermt tegen regen en kou. Zomaar een gedachte die in me op komt..

Op een mooie, zonnige, (ja, de zon schijnt ook geregeld) middag was ik heerlijk op de playground, de plaats waar de kids heerlijk buiten kunnen spelen, en stond ik met één van de oudste meisjes te kletsen. Het was heel gezellig, totdat ze ineens in tranen uitbarste. Ik begreep niet goed wat er met haar aan de hand was en liet haar gaan. Ineens schreeuwde ze dat ze lelijk was, geen vrienden had en niet meer wilde leven. Zo! Dat was in één keer een omslag van haar gedrag. Ze verliet de playground en keek achterom of ik haar wel volgde. Ik liep achter haar aan, maar kon niet bij haar in de buurt komen omdat ze steeds bij me vandaan liep. Op gegeven moment pakte ze twee grote stenen op en wilde zich zelf daar mee dood maken. Ze dacht dat als ze de stenen scherp genoeg zou maken, ze haar polsen wel door zou kunnen snijden. Even later ging ze bij het water staan, zodat ze haar eigen spiegelbeeld kon zien. Ze drukte twee stenen tegen haar slapen aan en keek nog een keer naar me of ik wel naar haar keek. Ineens was ze boos op me en een tijdje later kwam ze in tranen naar me toe en wilde vragen of ik nog haar sissie wilde zijn. A special girl....

Schoolrijden.. soms nog een hele kunst! Gordels zijn niet leuk, het is niet leuk om een raam dicht te laten, terwijl je 'm ook kunt openen en er mee kunt spelen. Luisteren naar een auntie die zegt dat je netjes moet zitten in de auto is ook niet leuk. Het is veel leuker daar keihard tegen in te gaan en de dingen te doen die je zelf wil. Dit was de gedachtengang van een ontdeugend jochie. Af en toe slaagt hij er in om het bloed (soms) onder je nagels vandaan te halen. Gewoon lekker je eigen gang gaan en vooral niét luisteren. Afijn, na een behoorlijke strijd, kon ik hem toch netjes bij school afleveren. Dit ventje heeft jarenlang, samen met zijn zus en zusje, op straat geleefd. Regels vind hij niet leuk. Hij doet veel liever zijn eigen zin en ding. Thuis heb ik me flou gesukkel wat voor 'n leerzame straf ik zou kunnen geven, waaruit hij zou kunnen opmerken dat ik zijn gedrag echt niet leuk vond en waarvan hij zou leren dat hij toch moet luisteren. Hoe verrast was ik dat hij mij smiddags riep, me een dikke knuffel gaf en 'sorry' zei voor zijn vervelende gedrag in de auto. A special boy....

Elk kind is bijzonder en verdient een flinke dosis liefde! Maar belangrijker nog is gebed voor deze kinderen. Elk kind draagt zijn/haar eigen rugzak met zich mee. Een rugzak vol pijn en verdriet. En sommige rugzakjes zijn gevuld met de afschuwelijke gevolgen van misbruik, mishandeling, verlating. Vaak voel ik me zo machteloos en weet ik niet wat ik kan doen. Bidden is het enige wat dan overblijft ; deze kinderen leggen aan de voeten van de Heere Jezus. Hij kent deze kinderen en weet wat ze nodig hebben. Bid je met me mee?