Life and work in Ghana goes on

Een eigenwijs jongetje van een jaar of drie is lekker aan het spelen op de afdeling, tot het tijd is voor zijn medicijndrankje. Het jongetje heeft niet zo’n zin in zijn drankje en begint te krijsen. Het verpleegkundig personeel weet wel een oplossing. Moeder wordt met het jongetje in het personeelskamertje geroepen. Het jochie wordt bij moeder op schoot gefixeerd en vastgehouden door drie andere studenten. Eén van de medewerkers zuigt het medicijndrankje op in een spuitje, de neus van het ventje wordt dichtgeknepen, zijn mond wordt open getrokken, er wordt tegen hem geschreeuwd en ondertussen wordt het medicijndrankje zijn mondje ingespoten. Oh, en als ‘dank’ krijgt hij nog een klap tegen zijn achterhoofd na van een fysiotherapiestudent.
Of ik me dan machteloos voel? Ja.. best wel! Machteloos voelde ik me ook bij het bed van een drie jarig meisje. Ze was drie jaar, maar zag er uit als een meisje van één jaar. Ze heeft een hartafwijking, is al vaker opgenomen geweest in het ziekenhuis, en lag nu in het ziekenhuis in verband met bloedarmoede en malaria. Kreunend lag ze in haar bedje, naast haar bed stond een enorme zuurstoftank. Een naar gezicht!

En na een weekje kinderafdeling ben ik deze week begonnen op de orthopedie afdeling. Schoonmaken, van hot naar her lopen, commando’s uitvoeren, gaasjes vouwen en gewoon zitten is ook op deze afdeling een vast onderdeel van de dag. Deze afdeling is al een ziekenhuisje op zich en bestaat uit een mannen-, vrouwen-  en kinderafdeling. Veel, heel veel, wonden zijn hier te zien. De één nog viezer en groter dan de ander en de één stinkt nog erger dan de ander. De meeste wonden zijn ontstaan door ongelukken. Zelfs kleine kinderen hebben al snijwonden die ontstaan zijn door een kapmes. Wat is mijn kindertijd dan zorgeloos geweest als ik dit vergelijk met het leven van deze kinderen.

Dat taxi ritjes ook avontuurtjes op zich zijn, hebben we van ’t weekend weer ervaren. Op de terugweg van Sunyani naar Duayaw Nkwanta pikte de driver nog een andere passagier op. Toen de passagier op de plek van bestemming was, bleek dat hij geen geld had om te betalen. De driver zei dat deze man al vaker meegereden is zonder te betalen. En wat doe je dan als driver? Je stopt langs de kant van de weg, stapt uit, pakt de slipper van des betreffende passagier af, gooit de slipper in de kofferbak en wacht tot de passagier zijn slipper betaalt. Logisch toch? J

Of je reist met de taxi naar Sunyani en je komt er achter dat de taxi van ellende in elkaar hangt en de driver helemaal niet zo goed kan rijden, hij door blijft rijden met zijn handrem er op, en je dit niet aan zijn verstand krijgt. Ja, dan trekt de auto niet zo hard op en slaat hij geregeld af. Toen de driver eindelijk door had dat rijden met de handrem erop niet zo slim is, had hij eindelijk de vaart te pakken. Tot een vrachtwagen ons in haalt en ons van de weg afdrukt. De driver bedacht het niet om te remmen, maar gaf juist gas bij waardoor de auto wat begon te slippen. Aan de linkerkant zagen we de vrachtwagen rakelings voorbij rijden, aan de rechterkant zagen we een beboste berm met een kleine afgrond. Gelukkig is het goed afgelopen, maar we besloten toch maar om terug naar huis te gaan. Fijn dat er een andere taxi voor ons stopte om ons mee te nemen naar huis. Klein dingetje ; we moesten bij elkaar op schoot zitten om thuis te kunnen komen. Ach..… J

Volgende week hebben we vakantie en hopen we naar het noorden te reizen, we zijn benieuwd welke avonturen daar op ons liggen te wachten!

Vermoeiende bezighed

Preparing medication

Op de kinderafdeling

Nog meer zitdruk!

Mijn drie weken stage op de General Ward zitten er op! Vorige week stond ik samen met Susanne op deze afdeling, wat het gelijk een stuk gezelliger maakte. En.. wij konden elkaar tenminste wel verstaan! J Naast veel schoonmaken, gaasjes vouwen, van hot naar her lopen om dingen op te halen of weg te brengen, heb ik toch wel het één en ander kunnen leren op deze afdeling. Verschillende ziektebeelden, maar ook zelf medicatie klaar maken, infuussysteem klaar maken, medicatie toedienen via het infuus, infuus canules verwijderen, wonden verzorgen (de één nog viezer dan de ander), bloeddruk meten, bloedsuiker bepalen, en… infuus prikken! Ik kan je vertellen: observeren is heel wat gemakkelijker dan zelf prikken, laat staan in donker gekleurde aders. :-)
Ik zal maar niet benoemen hoe vaak ik er over gedaan heb om goéd te prikken.

De volgende dag bood Susanne zich als patiënt aan, zodat ik een keer infuus kon prikken in duidelijk zichtbare aders. Heldin. J

Cleaning...

Infuusje prikken...

Bloedbadje reinigen ;-)

Eén van de taken was ook patiënten naar de operatie zaal brengen. Toen we een patiënt weg brachten voor een liesbreuk operatie, vroeg de operatie assistente ons of we mee wilden kijken met de operatie. Dit hoefden we ons geen twee keer te laten zeggen! Gelijk een goede interventie voor de hoge zit druk. J Na de operatie vroeg de assistente of we ’s middags nog een operatie mee wilden kijken. Toen we na onze lunch weer de operatie kamer in stapten (zomaar in- en uit lopen is overigens geen probleem, en als anesthesist kun je onder de operatie gerust even een dutje doen), waren we op de valreep getuige van de geboorte van een gezond meisje door middel van een keizersnee. Heel bijzonder om mee te maken!

Verder blijven we ons er over verwonderen hoe hier met patiënten omgegaan wordt en hoe weinig er met ze gecommuniceerd wordt. Ik vind het een uitdaging om juist wel contact te leggen met de patiënten door middel van een praatje. Vorige week is er een patiënt met ontslag gegaan, vandaag moest ze terug komen om haar wond te laten verzorgen en kwam ze me speciaal even opzoeken om een praatje te maken. Hopelijk kan ik door kleine gebaren toch wat verschil maken.

Vandaag ben ik, samen met Bertine, begonnen op de Children Ward. De meest voorkomende aandoeningen hier zijn malaria, longontsteking en bloedarmoede. Ook liggen hier kindjes met grote brandwonden. Als we zien hoe er hier gekookt wordt op straat, met grote pannen op een vuurtje, laag bij de grond, vinden we dat ook niet verwonderlijk. Het gaat je wel aan het hart als je het kindje hoort krijsen van pijn en angst, zonder zijn moeder in de buurt. Infuus prikken wordt ook gerust een aantal keer over gedaan. En als je niet gelijk in het goede bloedvat zit? Dan gebruik je die zelfde naald gewoon nog een aantal keer, en aan het gehuil en angst van het kindje geef je gewoon geen aandacht..

We hebben ons vandaag bezig gehouden met schoonmaken, gaasjes vouwen, bolletjes cotton rollen en veel, heel veel, zitten. We zijn benieuwd wat de rest van deze week ons zal brengen op deze afdeling.

Daar zit je dan...

… dat heb ik de afgelopen dagen veel gedacht! Inmiddels draai ik twee weken mee op de General Ward, een algemene afdeling met uiteenlopende ziektebeelden. Op de afdeling ben ik heel hartelijk ontvangen. Ze willen hier graag dat je het naar je zin hebt. Alleen hun taaltje… Sjoe, daar is echt niets van te volgen. 

Af en toe hoor je het woord ‘obrunie’ (= blanke) dan weet je dat het over jou gaat! 

Of je ziet een moeder die langs de afdeling loopt en haar kind aantikt, naar je wijst en tegen het kind zegt: ‘look, look, there is an obrunie’! Heb je ooit blanke apen gezien? Zo voel ik me af en toe! Het kooitje ontbreekt nog! J

De afdeling bestaat uit een mannen en vrouwenzaal, seperate room voor complexere zorg of grote, stinkende wonden, en een private room voor ziekenhuispersoneel. In totaal is er ruimte voor 31 patiënten. 

De eerste dag dat ik op de afdeling kwam, lag de afdeling bijna vol. Stel je eens voor ; 14 mensen op één zaal. Van privacy is totaal geen sprake! En een handeling? Die voer je gewoon uit zonder de patiënt in te lichten of in de gaten te houden. Wanneer een patiënt pijn aan geeft en naar een zere plek grijpt, duw je de hand gewoon weg. Wanneer een patiënt zijn infuus los trekt, bindt je de patiënt gewoon met een rolletje verband aan het bed vast.

Het gebeurt ook vaak dat er maar weinig patiënten op de afdeling liggen. En wat doe je dan? Juist ja ; zitten! 

Of schoonmaken.. van bedden tot ramen en muren. En wanneer je klaar bent met schoonmaken? Als je geluk hebt mag je dan gaasjes vouwen of bolletjes cotton rollen. Als je daar mee klaar bent? Dan ga je weer zitten tot de dienst ten einde is. Hoge werkdruk?? Nee.. alleen maar een hoge zitdruk! J

Op reis naar de Fiema Monkeys & Kintampo Waterfalls

In gedachten wil ik jullie mee nemen op reis door Ghana. Op reis naar de Fiema Monkeys en de Kintampo waterfalls. We staan deze morgen vroeg op omdat we een lange reis voor de boeg hebben. Als eerst gaan we op zoek naar een taxi. Onderweg komen we de man van de security tegen die ons helpt zoeken naar een taxi driver met een schappelijke prijs.

Eerst rijdt de taxi driver naar zijn huis. Hij moet namelijk wel even vertellen dat hij een dag weg zal zijn. Daarna besluit hij naar zijn moeder te gaan, want stel je voor dat zij ongerust zal worden. Zullen we dan eindelijk gaan? Nee, zijn broertje (?) huilt, die moet toch echt even getroost worden.

Wanneer wij denken dat we kunnen gaan, deelt de driver mee dat hij toch écht eerst langs z’n zus moet om een telefoon af te geven. Maar daarna begint onze reis.

Al snel gaan de enigszins verharde wegen over in stoffige, rode zandweggetjes, en al snel zit de hele auto onder het stof. Zowel van buiten als van binnen en ook onze blanke huid verandert langzaam maar zeker in een vies, rood/bruinachtig huidje. Het stof kruipt- en zit werkelijk overal! Onze kleding is van top tot teen smerig, als ook ons hele lijf. Onderweg komen we van alles tegen. Half afgebouwde huisjes, stenen huisjes, maar ook hutjes van klei. Kinderen die naakt langs de kant van de weg lopen, of naakt spelen in het zand. Mensen die met van alles op hun hoofd sjouwen langs de kant van de weg. We zien koeien, geiten en honden.  Wanneer we weer op verharde wegen komen, is het een drukte van belang. Er wordt luid getoeterd, mensen steken kriskras de straat over. Vervelen hoeven we ons niet onderweg!

Aangekomen bij de Fiema monkeys krijgen we een rondleiding van een gids door het bos. Al snel zien we de aapjes. Wanneer ze zien dat we bananen bij ons hebben, komen ze dichterbij en eten de bananen uit onze hand.

Daarna gaat onze reis verder ; naar de Kintampo Waterfalls. Opnieuw banen we ons een weg door de chaos van het verkeer. Plotseling steekt er een hond over. Shame voor de hond, we kunnen hem helaas niet meer ontwijken. De Waterfalls zijn prachtig om te zien en voor ons heerlijk verkoelend.

 Na een tijdje rond gekeken te hebben, is het tijd om weer naar huis te gaan. Ook de terugweg kijken we onze ogen weer uit. Als afsluiter laat de driver ons alle drie een stuk in zijn taxi rijden, hoe cool is dat ; zelf rijden (scheuren) door Ghana!

 Wij hebben genoten van deze dag, en ik hoop dat jullie door deze blog een klein beetje mee kunnen genieten!