Life and work in Ghana goes on

Een eigenwijs jongetje van een jaar of drie is lekker aan het spelen op de afdeling, tot het tijd is voor zijn medicijndrankje. Het jongetje heeft niet zo’n zin in zijn drankje en begint te krijsen. Het verpleegkundig personeel weet wel een oplossing. Moeder wordt met het jongetje in het personeelskamertje geroepen. Het jochie wordt bij moeder op schoot gefixeerd en vastgehouden door drie andere studenten. Eén van de medewerkers zuigt het medicijndrankje op in een spuitje, de neus van het ventje wordt dichtgeknepen, zijn mond wordt open getrokken, er wordt tegen hem geschreeuwd en ondertussen wordt het medicijndrankje zijn mondje ingespoten. Oh, en als ‘dank’ krijgt hij nog een klap tegen zijn achterhoofd na van een fysiotherapiestudent.
Of ik me dan machteloos voel? Ja.. best wel! Machteloos voelde ik me ook bij het bed van een drie jarig meisje. Ze was drie jaar, maar zag er uit als een meisje van één jaar. Ze heeft een hartafwijking, is al vaker opgenomen geweest in het ziekenhuis, en lag nu in het ziekenhuis in verband met bloedarmoede en malaria. Kreunend lag ze in haar bedje, naast haar bed stond een enorme zuurstoftank. Een naar gezicht!

En na een weekje kinderafdeling ben ik deze week begonnen op de orthopedie afdeling. Schoonmaken, van hot naar her lopen, commando’s uitvoeren, gaasjes vouwen en gewoon zitten is ook op deze afdeling een vast onderdeel van de dag. Deze afdeling is al een ziekenhuisje op zich en bestaat uit een mannen-, vrouwen-  en kinderafdeling. Veel, heel veel, wonden zijn hier te zien. De één nog viezer en groter dan de ander en de één stinkt nog erger dan de ander. De meeste wonden zijn ontstaan door ongelukken. Zelfs kleine kinderen hebben al snijwonden die ontstaan zijn door een kapmes. Wat is mijn kindertijd dan zorgeloos geweest als ik dit vergelijk met het leven van deze kinderen.

Dat taxi ritjes ook avontuurtjes op zich zijn, hebben we van ’t weekend weer ervaren. Op de terugweg van Sunyani naar Duayaw Nkwanta pikte de driver nog een andere passagier op. Toen de passagier op de plek van bestemming was, bleek dat hij geen geld had om te betalen. De driver zei dat deze man al vaker meegereden is zonder te betalen. En wat doe je dan als driver? Je stopt langs de kant van de weg, stapt uit, pakt de slipper van des betreffende passagier af, gooit de slipper in de kofferbak en wacht tot de passagier zijn slipper betaalt. Logisch toch? J

Of je reist met de taxi naar Sunyani en je komt er achter dat de taxi van ellende in elkaar hangt en de driver helemaal niet zo goed kan rijden, hij door blijft rijden met zijn handrem er op, en je dit niet aan zijn verstand krijgt. Ja, dan trekt de auto niet zo hard op en slaat hij geregeld af. Toen de driver eindelijk door had dat rijden met de handrem erop niet zo slim is, had hij eindelijk de vaart te pakken. Tot een vrachtwagen ons in haalt en ons van de weg afdrukt. De driver bedacht het niet om te remmen, maar gaf juist gas bij waardoor de auto wat begon te slippen. Aan de linkerkant zagen we de vrachtwagen rakelings voorbij rijden, aan de rechterkant zagen we een beboste berm met een kleine afgrond. Gelukkig is het goed afgelopen, maar we besloten toch maar om terug naar huis te gaan. Fijn dat er een andere taxi voor ons stopte om ons mee te nemen naar huis. Klein dingetje ; we moesten bij elkaar op schoot zitten om thuis te kunnen komen. Ach..… J

Volgende week hebben we vakantie en hopen we naar het noorden te reizen, we zijn benieuwd welke avonturen daar op ons liggen te wachten!

Vermoeiende bezighed

Preparing medication

Op de kinderafdeling