Aan alles komt een eind...

… Zo ook aan 3.5 te gekke maanden in Ghana samen met mijn twee fantastische vriendinnen! Wat kijk ik terug op een ontzettend leuke periode. Nee, daarmee zeg ik niet dat het altijd makkelijk was om aan het werk te zijn op de afdelingen van het ziekenhuis. We hebben moeilijke dingen gezien en ook het cultuurverschil en de manier van communiceren was niet altijd makkelijk.

Maar toch, het was een ontzettend leerzame en verrijkende periode die ik voor geen goud had willen missen!

Met elkaar hebben we een bonte avond gehouden om ons verblijf in Duayaw Nkwanta af te sluiten. Super grappig! J En toen brak het moment aan dat we voor de laatste keer naar buiten liepen, de deur van ons huisje (want het was echt ons huisje geworden) op slot deden en van het terrein afreden. Gek! Onze stageperiode hebben we afgesloten met een heerlijke vakantie aan zee. Een prachtig beach resort met een prachtig strand, een mooie zee en meestal mooi weer. Het laatste weekend hebben we doorgebracht in Accra, waarvandaan we gisteravond vertrokken richting Nederland. Het was een raar idee toen het vliegtuig in Ghana los van de grond kwam.

Ghana is nu alleen nog maar een herinnering. Een herinnering die ik voor altijd in mijn hart zal blijven koesteren.

Ko-Sa Beach

Going home

Iedereen bedankt voor het meelezen en meeleven, erg gewaardeerd. :-)

Outreach!

Volop zon, een prachtig meer omringd door bergen, veel bos, midden in de rimboe, geen bereik, een houten huisje en een heerlijke bungalow. Lake Bosumtwe was onze bestemming voor een weekendje weg. Voordat we op deze plaats van bestemming aankwamen, kwamen we langs veel, heel veel armoede. Wat een contrast weer. Ik, met mijn bagage op schoot achter in een taxi op weg voor een mini vakantie, en de mensen die in krotjes moeten wonen. Toch hebben we genoten.. Lekker zwemmen, kanoën, boekje lezen, muziekje luisteren.. Heerlijk! Zo kom je wel tot rust.

 

Met m'n leuke maatjes

Lake Bosumtwe

Na dit heerlijk weekendje begon het stage leven weer. Dit keer gaan we op outreach. Dit houdt in dat we eerst ongeveer een uur wachten voordat we eindelijk op pad gaan. Wanneer het tijd is om te gaan vertrekken, wurmen we ons met z’n negenen in een bakkie en banen we ons een weg via diep rode, hobbelige zandweggetjes naar afgelegen en armoedige dorpjes. De wegen zijn slecht door de regenval (het regenseizoen is aangebroken en het regent dus geregeld) en heeft diepe sporen in het wegdek getrokken. Onderweg zien we opnieuw mensen lopen met kilo’s goederen op hun hoofd. Ook zien we kinderen met water of andere spullen op het hoofd sjouwen.  Hobbelend en bobbelend komen we aan in de dorpjes. Dit blijf ik nog steeds schokkend vinden om te zien. Naakte kindjes spelend voor het huis, kindjes die onkruid of gras wieden met grote kapmessen, huisjes die niet meer zijn dan half afgemaakte hutjes van hout, of soms kleien huisjes. Kleine kinderen die een nog kleiner broertje of zusje op hun rug tillen. Dit roept vragen bij me op zoals: waarom is er zoveel onrecht in de wereld, waarom verschilt het leven hier in Afrika zoveel van ons leven in het rijke westen? En vooral, wat is onze verantwoordelijkheid hierin?

In de dorpjes zijn we een soort consultatiebureau. Op een tafel worden etenswaren uitgestald die gekocht kunnen worden, vaccinaties worden klaar gezet en medicijnen worden ter verkoop neergelegd. Aan de boom wordt een weegschaal gehangen. Moeders komen langs om hun kindje te laten wegen, er wordt gezondheidsvoorlichting gegeven en kinderen worden gevaccineerd. Ondertussen wordt er gezongen, gedanst en in de handen geklapt door de Afrikaanse moeders, en God wordt gedankt omdat Hij zo goed is. Indrukwekkend om te zien, mensen die in mijn ogen zo weinig hebben zijn zo dankbaar. Beschamend voor mezelf omdat het zo makkelijk is om te klagen, terwijl ik eigenlijk zo rijk gezegend ben. Het was interessant en verrijkend om door op outreach te gaan een kijkje in de dorpjes te kunnen nemen.

Washroom van de village..

Weegschaal ophangen :-)

Veel, heel veel, kindjes wegen

Vandaag hebben we outreach, en daarmee ook onze stage, afgerond. Het eind van mijn periode in Ghana komt ook steeds meer in zicht. Woensdag zullen we Duayaw Nkwanta gaan verlaten en gaan we op reis naar het zuiden voordat we voet op Hollandse bodem zullen zetten. 

Ontsteek een vreugdevuur voor de afronding van onze stage.. 

... Zeg maar dag tegen die vergeelde uniformpjes :-)

Leven naast dood

Het is zeven uur in de morgen, de dienst begint. Op bedje één ligt een vrouw, ze is net bevallen van een klein meisje. Het eerste kindje van de tweeling, het tweede kindje moet nog komen.

Er staan drie bevalbedjes naast elkaar, gescheiden door middel van een gammel schotje. Aan het hoofdeind van de bedjes is de plek voor het personeel en staat de computer. Een gordijntje is het enige wat de bevalbedjes van de plaats van de verloskundigen scheidt.

Mevrouw heeft geen geluk dat ze op bevalbedje één ligt, een goed gordijn ontbreekt namelijk en dat betekent dat iedereen haar open en bloot kan zien liggen. Van privacy is hier helemaal geen sprake. Naar mate de ochtend vordert beginnen de weeën steeds heftiger te worden. Helaas voor mevrouw zijn er ook drie fysiotherapiestudenten op de afdeling gekomen en die ook om bevalbedje één staan, waardoor haar privacy steeds meer afneemt. Vliegen vinden hun plek op het ontblote lijf van mevrouw. Mevrouw gilt het uit van pijn, en wanneer ze om aandacht roept geeft niemand haar die aandacht. Het hoofd van de afdeling is ‘druk’ bezig met een spelletje achter de computer.  

Twee keer wordt het hartje van het tweede kindje beluisterd, maar dit is niet duidelijk te horen. Echter wordt hier niets mee gedaan. Pas tegen half twee in de middag heeft mevrouw volledige ontsluiting en kan het tweede kindje geboren worden. Een jongetje komt lijkbleek, slap en met gesloten oogjes ter wereld. De verloskundige probeert het kindje nog te reanimeren, maar tevergeefs. Dood. In een doek gewikkeld wordt het dode kindje naast het levende kindje neergelegd. Wat een schril contrast! Op onze vraag of moeder al op de hoogte gesteld is dat het tweede kindje dood ter wereld gekomen is, wordt het volgende geantwoord: nee, moeder weet het nog niet en je kunt het beter ook niet vertellen. Bovendien zou ze nabloedingen kunnen krijgen of in shock raken. En, oh ja, dit is haar vierde bevalling al dus ze zal wel weten dat het kindje dood is want het heeft niet gehuild. Natuurlijk vertel je het de moeder dan niet. Toch?

Of een andere vrouw.. Zij loopt ook al een hele dag met pijn en krijgt ook geen aandacht van het personeel als zij daar om vraagt. Nadat ik best wel een drempel over moest, ben ik naar haar toegelopen. Ze heeft m’n hand vastgepakt en niet meer losgelaten, en was dankbaar voor alleen al een nat gaasje op haar gezicht. Aan het eind van de dienst was ze nog niet zover dat ze al kon bevallen. Een collega beloofde om ons te bellen wanneer het zover zou zijn. Aan het begin van de avond was het zover en kon ze gaan bevallen. Wat was ze opnieuw dankbaar dat we aanwezig waren bij haar bevalling. Ze is bevallen van een prachtige zoon, en wat was het geweldig om het pasgeboren wondertje te mogen wassen en aankleden. Welkom in deze wereld!

Vanmorgen kwam er een kindje van 28 weken, nog in placenta, met een boogje op een bevalbedje ter wereld. Het kindje moest aan het zuurstof, maar men kwam er achter dat de zuurstoftank het niet meer deed. Op een rustig tempo werd het kleine kindje naar de operatiekamer gebracht voor zuurstof. Spannend, zou ze het halen? Het lijkt er op dat ze het goed doet!

Naast een verdrietig verhaal, heb ik ook prachtige dingen gezien. Gezonde kindjes die ter wereld kwamen door middel van een natuurlijke bevalling of door middel van een keizersnede.  

Stuk voor stuk prachtige wondertjes! J

Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

Neem nu bijvoorbeeld ons visum wat verlengd moest worden. Waarom zou je dat in één middagje in de buurt regelen, als het ook in vier dagen kan? Gewoon, van de ene stad naar de andere stad gestuurd worden? Tijd en geld kwijt zijn? Gewoon omdat makkelijk doen niet nodig is als het ook moeilijk kan?

Of neem onze waterkoker die al ruim vijf weken stuk is. Waarom zou deze in één keer vervangen worden als je zelf ook drie keer langs kunt gaan om te zeggen dat er nog steeds niet naar gekeken is? Langskomen wanneer wij de moed opgeven is vroeg genoeg. Gewoon omdat makkelijk doen niet nodig is! J Trouwens, langskomen om ‘m op te halen is niet het zelfde als ook gelijk een nieuwe meebrengen...

Verder heb ik de afgelopen twee weken doorgebracht op de Emergency Room, wat weer een hele belevenis op zich was! Zo werd er op de eerste dag een jong meisje wat helemaal versuft was binnen gebracht met een veel te lage bloedsuikerspiegel. Oorzaak? Te weinig eten door armoede.

Of een man met een veel te hoge bloedsuiker die hierdoor onrustig was. Wat doe je dan? Je laat hem eerst een hele dag in een stoel zitten omdat er geen bed vrij is. Als er aan het eind van de dag een bed vrijgekomen is, begeleid je hem naar het bed en laat je hem in zijn eigen urine in bed liggen, vastgebonden met een rolletje verband. Medicatie dien je dan onder dwang toe. En in zijn vinger prikken om zijn bloedsuiker te kunnen bepalen kan ook gemakkelijk als hij toch vastgebonden ligt.

Of neem het infuus prikken bij een baby’tje. 10 x prikken in het ene armpje, 8 x in het andere armpje, 5 x in ’t linker voetje, 5 keer in ’t rechter voetje, toch maar weer in het armpje..

Of een jonge vrouw die huilend binnenkomt met enorme buikpijn, waardoor ze alleen maar krom kan lopen. Ze wordt op een tuinstoel gezet en de rest van de dienst wordt er niet naar haar omgekeken. Helaas voor haar zijn alle bedden bezet en moet ze zittend blijven wachten tot er een bed voor haar vrij komt. Als ze naar de toilet moet, moet ze maar zien hoe ze daar komt, al is het kruipend.

Ja, ik voel me vaak machteloos….

Van veel zitten is op deze afdeling trouwens geen sprake. Ten eerste zijn er meer verpleegkundigen aanwezig dan dat daar ruimte voor is en ten tweede krijg ik ook hier weer veel commando’s die ik netjes uit moet voeren. Naast piesjes en bloed wegbrengen naar het laboratorium, mag ik hier  veel infusen aansluiten, soms een infuusje prikken, bloeddruk meten op de ouderwetse manier en bloedsuiker prikken. Als de speciale naaldjes hiervoor op zijn, gebruik je gewoon een opzuignaald om te prikken, je ziet zelf maar hoe diep je in de vinger prikt. Trouwens infusen aansluiten is ook leuk, want hoe weet je nu in hoeveel tijd de medicatie moet inlopen? Gelukkig kun je met een antwoord als “zie maar” heel veel..  Waarom makkelijk doen, als het ook moeilijk kan? J

Ik kan jullie vertellen dat elke dag in het ziekenhuis nog steeds een hele ervaring op zich is!

PS: Bedankt voor de reacties die ik elke keer krijg, erg leuk om te lezen!

Smile & Enjoy!

Waar zal ik beginnen met het beschrijven van onze onvergetelijke vakantie ervaringen?

Ik begin maar bij het begin en wil je door middel van deze blog meenemen op reis naar het noorden van Ghana.

Donderdag nacht in alle vroegte begon onze reis. Met een gammele, oude bus, waarin je hutje mutje op elkaar zat, vertrokken we richting het Noorden.

Tamale was onze eerste bestemming. Veelal verharde wegen gingen al snel over in rode, hobbelige zandweggetjes.

Hoe dichter we bij het noorden kwamen, hoe droger de omgeving werd. De nog enigszins stenen huisjes maakten plaats voor kleien hutjes met daken van stro. We zagen veel kindjes met dikke buikjes naakt op straat rondlopen. Kerken maakten plaats voor moskeeën en ook het verkeer werd steeds drukker en chaotischer. Naast vele taxi’s reden er veel scooters kriskras door het verkeer. Zelfs vrouwen met baby’s op hun rug baanden zich op de scooter een weg door het drukke verkeer.

Bij het culturele centrum van Tamale ontmoetten we drie leuke vrienden die ons graag wilden helpen om meer van het Ghanese leven te proeven. Achterop de scooter werden we mee genomen naar het echte Afrikaanse leven.

We brachten een bezoekje aan een Afrikaanse village. Onvoorstelbaar dat je met een gezinnetje kunt leven in een hutje van klei, dat al je bezittingen in een kratje passen en je gewoon slaapt op de grond.

Nadat we twee dagen in Tamale doorgebracht hadden, vervolgden we onze reis, opnieuw met een oude, gammele bus. De bestemming was het Mole National park. Deze reis was afzien! Het was midden op de dag en snikheet, we zaten tegen elkaar aan geplakt en ik kan je vertellen dat de stoeltjes geen comfortabele kussentjes hadden! ;-) De pitstop was midden in een sloppenwijk, de toilet was niet meer dan een gat in de grond.

De volgende ochtend begon al vroeg de wandelsafari. Die begon goed want we zagen al snel een olifant op een paar meter afstand. 

Maar na een uur viel de wandelsafari letterlijk in het water, want de regen kwam met bakken uit de hemel zetten. ’s Middags zijn we met een gids naar een eco village in de buurt van het Mole park geweest. Hier werd een typisch Afrikaans dansoptreden gegeven. Ook hier was ik weer onder de indruk van de bizarre leefomstandigheden van deze mensen. Al snel werden we omringd door vele kinderen, sommigen hadden alleen een onderbroekje aan of zelfs geen kleding. 

De gids die ons meenam naar deze Eco Village vertelde dat hij zelf ook voor weeskinderen zorgt in een plaatsje buurt. Hij bood ons aan om een avond in het weeshuis rond te brengen en te overnachten op een dak onder de sterrenhemel. Dit hoefden we ons geen twee keer te laten zeggen! J Nadat we nog een kano safari en een jeepsafari gedaan hebben, werden we door de gids opgehaald en gebracht naar het weeshuis.

Toen we hier aankwamen, ontdekten we al snel dat het niet meer was dan een armoedige bende, midden in een sloppenwijk. We werden van harte welkom geheten door de kinderen van het weeshuis. Na een Afrikaanse maaltijd, werden er typische dansen opgevoerd om ons welkom te heten in hun village. Toen was het tijd om ons bed op te zoeken. We baanden ons een weg door slapende mensen midden op straat, op weg naar een krotje met een plat dak waar een matras lag onder een klamboe-tent gemaakt van drie houten stokken. Via een boomstam met  kleine treden klommen we bepakt en bezakt het dak op. Van een toilet was geen sprake, die hebben we zelf gecreëerd op de hoek van het platte dak. ;-) Een wekker hoefden we niet te zetten want om 4 uur werden we gewekt door loeiende moskeeën. Back to the basic en een geweldige ervaring!

De laatste dagen van onze vakantie brachten we opnieuw door in Tamale. We hebben ons geen moment hoeven te vervelen, want vanuit Tamele hebben we nog leuke uitstapjes gemaakt. Zo zijn we naar een krokodillenpark geweest waar je op een krokodil kon zitten, en zijn we naar de grens van Burkino Faso gelopen.

Op de grens van Ghana - Burkino Faso

Op de laatste dag liet één van de vrienden ons een project voor weeskinderen zien. Achterop de scooter scheurden we over verharde en onverharde wegen naar het project, wat midden in een armoedige village staat. Voordat we het project bezochten, moesten we de chief van de village begroeten. Dit betekende: schoenen uit, naar zijn bed lopen en door de hurken, als teken van respect.

Helaas komt aan alles een eind, zo ook aan onze vakantie. Thuis wachtte ons een warm welkom ; geen stroom, kakkerlakken, spinnen en salamanders in overvloed. Welkom thuis! :-) 

Life and work in Ghana goes on

Een eigenwijs jongetje van een jaar of drie is lekker aan het spelen op de afdeling, tot het tijd is voor zijn medicijndrankje. Het jongetje heeft niet zo’n zin in zijn drankje en begint te krijsen. Het verpleegkundig personeel weet wel een oplossing. Moeder wordt met het jongetje in het personeelskamertje geroepen. Het jochie wordt bij moeder op schoot gefixeerd en vastgehouden door drie andere studenten. Eén van de medewerkers zuigt het medicijndrankje op in een spuitje, de neus van het ventje wordt dichtgeknepen, zijn mond wordt open getrokken, er wordt tegen hem geschreeuwd en ondertussen wordt het medicijndrankje zijn mondje ingespoten. Oh, en als ‘dank’ krijgt hij nog een klap tegen zijn achterhoofd na van een fysiotherapiestudent.
Of ik me dan machteloos voel? Ja.. best wel! Machteloos voelde ik me ook bij het bed van een drie jarig meisje. Ze was drie jaar, maar zag er uit als een meisje van één jaar. Ze heeft een hartafwijking, is al vaker opgenomen geweest in het ziekenhuis, en lag nu in het ziekenhuis in verband met bloedarmoede en malaria. Kreunend lag ze in haar bedje, naast haar bed stond een enorme zuurstoftank. Een naar gezicht!

En na een weekje kinderafdeling ben ik deze week begonnen op de orthopedie afdeling. Schoonmaken, van hot naar her lopen, commando’s uitvoeren, gaasjes vouwen en gewoon zitten is ook op deze afdeling een vast onderdeel van de dag. Deze afdeling is al een ziekenhuisje op zich en bestaat uit een mannen-, vrouwen-  en kinderafdeling. Veel, heel veel, wonden zijn hier te zien. De één nog viezer en groter dan de ander en de één stinkt nog erger dan de ander. De meeste wonden zijn ontstaan door ongelukken. Zelfs kleine kinderen hebben al snijwonden die ontstaan zijn door een kapmes. Wat is mijn kindertijd dan zorgeloos geweest als ik dit vergelijk met het leven van deze kinderen.

Dat taxi ritjes ook avontuurtjes op zich zijn, hebben we van ’t weekend weer ervaren. Op de terugweg van Sunyani naar Duayaw Nkwanta pikte de driver nog een andere passagier op. Toen de passagier op de plek van bestemming was, bleek dat hij geen geld had om te betalen. De driver zei dat deze man al vaker meegereden is zonder te betalen. En wat doe je dan als driver? Je stopt langs de kant van de weg, stapt uit, pakt de slipper van des betreffende passagier af, gooit de slipper in de kofferbak en wacht tot de passagier zijn slipper betaalt. Logisch toch? J

Of je reist met de taxi naar Sunyani en je komt er achter dat de taxi van ellende in elkaar hangt en de driver helemaal niet zo goed kan rijden, hij door blijft rijden met zijn handrem er op, en je dit niet aan zijn verstand krijgt. Ja, dan trekt de auto niet zo hard op en slaat hij geregeld af. Toen de driver eindelijk door had dat rijden met de handrem erop niet zo slim is, had hij eindelijk de vaart te pakken. Tot een vrachtwagen ons in haalt en ons van de weg afdrukt. De driver bedacht het niet om te remmen, maar gaf juist gas bij waardoor de auto wat begon te slippen. Aan de linkerkant zagen we de vrachtwagen rakelings voorbij rijden, aan de rechterkant zagen we een beboste berm met een kleine afgrond. Gelukkig is het goed afgelopen, maar we besloten toch maar om terug naar huis te gaan. Fijn dat er een andere taxi voor ons stopte om ons mee te nemen naar huis. Klein dingetje ; we moesten bij elkaar op schoot zitten om thuis te kunnen komen. Ach..… J

Volgende week hebben we vakantie en hopen we naar het noorden te reizen, we zijn benieuwd welke avonturen daar op ons liggen te wachten!

Vermoeiende bezighed

Preparing medication

Op de kinderafdeling

Nog meer zitdruk!

Mijn drie weken stage op de General Ward zitten er op! Vorige week stond ik samen met Susanne op deze afdeling, wat het gelijk een stuk gezelliger maakte. En.. wij konden elkaar tenminste wel verstaan! J Naast veel schoonmaken, gaasjes vouwen, van hot naar her lopen om dingen op te halen of weg te brengen, heb ik toch wel het één en ander kunnen leren op deze afdeling. Verschillende ziektebeelden, maar ook zelf medicatie klaar maken, infuussysteem klaar maken, medicatie toedienen via het infuus, infuus canules verwijderen, wonden verzorgen (de één nog viezer dan de ander), bloeddruk meten, bloedsuiker bepalen, en… infuus prikken! Ik kan je vertellen: observeren is heel wat gemakkelijker dan zelf prikken, laat staan in donker gekleurde aders. :-)
Ik zal maar niet benoemen hoe vaak ik er over gedaan heb om goéd te prikken.

De volgende dag bood Susanne zich als patiënt aan, zodat ik een keer infuus kon prikken in duidelijk zichtbare aders. Heldin. J

Cleaning...

Infuusje prikken...

Bloedbadje reinigen ;-)

Eén van de taken was ook patiënten naar de operatie zaal brengen. Toen we een patiënt weg brachten voor een liesbreuk operatie, vroeg de operatie assistente ons of we mee wilden kijken met de operatie. Dit hoefden we ons geen twee keer te laten zeggen! Gelijk een goede interventie voor de hoge zit druk. J Na de operatie vroeg de assistente of we ’s middags nog een operatie mee wilden kijken. Toen we na onze lunch weer de operatie kamer in stapten (zomaar in- en uit lopen is overigens geen probleem, en als anesthesist kun je onder de operatie gerust even een dutje doen), waren we op de valreep getuige van de geboorte van een gezond meisje door middel van een keizersnee. Heel bijzonder om mee te maken!

Verder blijven we ons er over verwonderen hoe hier met patiënten omgegaan wordt en hoe weinig er met ze gecommuniceerd wordt. Ik vind het een uitdaging om juist wel contact te leggen met de patiënten door middel van een praatje. Vorige week is er een patiënt met ontslag gegaan, vandaag moest ze terug komen om haar wond te laten verzorgen en kwam ze me speciaal even opzoeken om een praatje te maken. Hopelijk kan ik door kleine gebaren toch wat verschil maken.

Vandaag ben ik, samen met Bertine, begonnen op de Children Ward. De meest voorkomende aandoeningen hier zijn malaria, longontsteking en bloedarmoede. Ook liggen hier kindjes met grote brandwonden. Als we zien hoe er hier gekookt wordt op straat, met grote pannen op een vuurtje, laag bij de grond, vinden we dat ook niet verwonderlijk. Het gaat je wel aan het hart als je het kindje hoort krijsen van pijn en angst, zonder zijn moeder in de buurt. Infuus prikken wordt ook gerust een aantal keer over gedaan. En als je niet gelijk in het goede bloedvat zit? Dan gebruik je die zelfde naald gewoon nog een aantal keer, en aan het gehuil en angst van het kindje geef je gewoon geen aandacht..

We hebben ons vandaag bezig gehouden met schoonmaken, gaasjes vouwen, bolletjes cotton rollen en veel, heel veel, zitten. We zijn benieuwd wat de rest van deze week ons zal brengen op deze afdeling.

Daar zit je dan...

… dat heb ik de afgelopen dagen veel gedacht! Inmiddels draai ik twee weken mee op de General Ward, een algemene afdeling met uiteenlopende ziektebeelden. Op de afdeling ben ik heel hartelijk ontvangen. Ze willen hier graag dat je het naar je zin hebt. Alleen hun taaltje… Sjoe, daar is echt niets van te volgen. 

Af en toe hoor je het woord ‘obrunie’ (= blanke) dan weet je dat het over jou gaat! 

Of je ziet een moeder die langs de afdeling loopt en haar kind aantikt, naar je wijst en tegen het kind zegt: ‘look, look, there is an obrunie’! Heb je ooit blanke apen gezien? Zo voel ik me af en toe! Het kooitje ontbreekt nog! J

De afdeling bestaat uit een mannen en vrouwenzaal, seperate room voor complexere zorg of grote, stinkende wonden, en een private room voor ziekenhuispersoneel. In totaal is er ruimte voor 31 patiënten. 

De eerste dag dat ik op de afdeling kwam, lag de afdeling bijna vol. Stel je eens voor ; 14 mensen op één zaal. Van privacy is totaal geen sprake! En een handeling? Die voer je gewoon uit zonder de patiënt in te lichten of in de gaten te houden. Wanneer een patiënt pijn aan geeft en naar een zere plek grijpt, duw je de hand gewoon weg. Wanneer een patiënt zijn infuus los trekt, bindt je de patiënt gewoon met een rolletje verband aan het bed vast.

Het gebeurt ook vaak dat er maar weinig patiënten op de afdeling liggen. En wat doe je dan? Juist ja ; zitten! 

Of schoonmaken.. van bedden tot ramen en muren. En wanneer je klaar bent met schoonmaken? Als je geluk hebt mag je dan gaasjes vouwen of bolletjes cotton rollen. Als je daar mee klaar bent? Dan ga je weer zitten tot de dienst ten einde is. Hoge werkdruk?? Nee.. alleen maar een hoge zitdruk! J

Op reis naar de Fiema Monkeys & Kintampo Waterfalls

In gedachten wil ik jullie mee nemen op reis door Ghana. Op reis naar de Fiema Monkeys en de Kintampo waterfalls. We staan deze morgen vroeg op omdat we een lange reis voor de boeg hebben. Als eerst gaan we op zoek naar een taxi. Onderweg komen we de man van de security tegen die ons helpt zoeken naar een taxi driver met een schappelijke prijs.

Eerst rijdt de taxi driver naar zijn huis. Hij moet namelijk wel even vertellen dat hij een dag weg zal zijn. Daarna besluit hij naar zijn moeder te gaan, want stel je voor dat zij ongerust zal worden. Zullen we dan eindelijk gaan? Nee, zijn broertje (?) huilt, die moet toch echt even getroost worden.

Wanneer wij denken dat we kunnen gaan, deelt de driver mee dat hij toch écht eerst langs z’n zus moet om een telefoon af te geven. Maar daarna begint onze reis.

Al snel gaan de enigszins verharde wegen over in stoffige, rode zandweggetjes, en al snel zit de hele auto onder het stof. Zowel van buiten als van binnen en ook onze blanke huid verandert langzaam maar zeker in een vies, rood/bruinachtig huidje. Het stof kruipt- en zit werkelijk overal! Onze kleding is van top tot teen smerig, als ook ons hele lijf. Onderweg komen we van alles tegen. Half afgebouwde huisjes, stenen huisjes, maar ook hutjes van klei. Kinderen die naakt langs de kant van de weg lopen, of naakt spelen in het zand. Mensen die met van alles op hun hoofd sjouwen langs de kant van de weg. We zien koeien, geiten en honden.  Wanneer we weer op verharde wegen komen, is het een drukte van belang. Er wordt luid getoeterd, mensen steken kriskras de straat over. Vervelen hoeven we ons niet onderweg!

Aangekomen bij de Fiema monkeys krijgen we een rondleiding van een gids door het bos. Al snel zien we de aapjes. Wanneer ze zien dat we bananen bij ons hebben, komen ze dichterbij en eten de bananen uit onze hand.

Daarna gaat onze reis verder ; naar de Kintampo Waterfalls. Opnieuw banen we ons een weg door de chaos van het verkeer. Plotseling steekt er een hond over. Shame voor de hond, we kunnen hem helaas niet meer ontwijken. De Waterfalls zijn prachtig om te zien en voor ons heerlijk verkoelend.

 Na een tijdje rond gekeken te hebben, is het tijd om weer naar huis te gaan. Ook de terugweg kijken we onze ogen weer uit. Als afsluiter laat de driver ons alle drie een stuk in zijn taxi rijden, hoe cool is dat ; zelf rijden (scheuren) door Ghana!

 Wij hebben genoten van deze dag, en ik hoop dat jullie door deze blog een klein beetje mee kunnen genieten!